پست های وبلاگ

سلام وعرض ادب

سلام وعرض ادب
ممنونم از این که می خوانید و دقت عمل دارید
موضوع لذت رو مطرح کردید: واقعیت اینه که لذت اصلی نیست. لذت هم مثل باقی حالات میاد و میره. پوچی یعنی این که برای تجربه کردن/ نکردن رنج/لذت زندگی نکنیم. هر نوع هدفی ما رو از تجربه دور میکنه. بر اساس هدف رفتار نکنیم. نه این که هدف نداشته باشیم، یک بار فکر کنیم و هدف رو انتخاب کنیم ولی بعد از اون به فکر هدف نباشیم. درک کنیم که هدف هم پوچه و حاوی زندگی نیست بلکه زندگی درون خود ماست و در تجربه کردنه.
موضوع بعدی هم این که دنیا سعی در آموزش این مفاهیم داره: خیر بلعکس. دنیا امروز سعی در آموزش هر چه ساختاری تر بودن به آدم ها داره . دلیلش هم اینه که کسایی که ساختاری هستن خیلی راحت به گله تبدیل میشن و میشه ازشون بهره کشی کرد.

یه موضوع دیگه: البته ببخشید که مته به خشخاش میذارم، موضوع فکره:
فکر تفاله ی وجوده. کار ما این نیست که مثلن موقع غذا خوردن به غذا فکر کنیم. بلکه موضوع اینه که موقع غذا خوردن به غذا خوردن و همه ی احساسات و هیجانات خودمون و بدنمون توجه کنیم. توجه کردن نیاز به درون گویی نداره. صرفن یه موجود بی صدا می تونه توجه کننده ی بسیار خوبی باشه.

درود بر شما
1- رسیدن به مرحله ای که برای تجربه کردن/ نکردن رنج/لذت زندگی نکنیم، در زبان راحت است ولی در عمل فقط گاهی می توان در این مرحله زندگی کرد و بعد بی آنکه توجه کنیم بدنبال لذت راه خواهیم افتاد یا در رنج و اندوه گم می شویم. لااقل در مورد من که این طور هست.
2- بله، موافقم. بهتر بود بگویم که شاید بعضی مکاتب نو و بعضی فیلم های هالیوودی این تفکر را در من بوجود آوردند. اما آن مکاتب در رابطه با پوچی نبودند و دربارۀ این هستند که خدا همان انسان است و هستی درون انسان است و.... که با این گفته های شما کاملا در تضاد است و من هم نتوانستم با آن ها ارتباطی بر قرار کنم. اما پوچی.... چه چیزی پوچی را تهدید می کند؟ پوچی بیشتر؟ هیچ چز به پوچی تحمیل نمی شود و پوچی به هیچ چیز نیاز ندارد. چون خود هیچ است. اما بنظرم پوچی ای که شما می گویید همه چیز هم هست. انگار در تاریکی ذهن آشفته از رنگ ها به آرامش برسد.
3- حقیقتا باور دارم اگر می توانستم به آخرین پاراگراف شما برسم و زندگی را از این دید ادامه بدهم سعادتمند بودم. سعادتمندترینی که می توانستم باشم.
ضمنا ببخش دیر به دیر مطالبت را می خوانم. چون می خواهم آمادگی ذهنی داشته باشم و اکثر مواقع مشغله های فکری تمام نشدنی دارم یا اینکه سعی در هضم بعضی از صحبت هایمان دارم و زمان لازم دارد.
"صرفن یه موجود بی صدا می تونه توجه کننده ی بسیار خوبی باشه."
می دانم فردا این جمله در سرم تکرار خواهد شد.