پست های وبلاگ

دهان تلخ و گسي كه خبر از برآورده شدن يكي از پنهان ترين آرزوهايش مي دهد اولين چيزي است كه پس از بيدار شدن در آن تختخواب چرك و نمناك، توجهش را جلب مي كند. آب دهانش را فرو مي دهد و بي اختيار لبخندي روي لبانش نقش مي بندد و پس از كش و قوسي طولاني، بي آن كه ميلي براي جدا شدن از بستر حس كند به مرور رؤياي شيرين شب گذشته اش مي پردازد:

رقص شهوتناك رقاصه هاي نقابدار بابِلي كه تصور زيبايي رخسارشان حتي از پشت آن نقابهاي سياه هم براي مردان تشنه چندان دشوار نيست، دم به دم بر هيجان مرد مي افزايد و تنهايي اش را زير سؤال مي برد. مرد به قوه ي حافظه و مخيّله اش فشار مي آورد تا تصویر روسپيان فداكاري را كه سعي مي كردند با بذل اندام ظريف خود تعادل از دست رفته ي جهان را به آن بازگردانند، در ذهن خود بازسازي كند. لبخندي كه روي لبان مرد است لحظه به لحظه پررنگ تر و زنده تر مي شود. گويي گره ي كور و كهنه ي كلاف سردرگم درونش در حال باز شدن است، كلاف سردرگم و ملال آوري كه تنها يادگار مردانگي اوست...

مرد، تحت فشار مثانه اش از مرور رؤياي شب گذشته دل مي كند و به دستشويي مي رود. به سرعت از جلوي آينه رد مي شود و از نگريستن به چهره ي خود سر بازمي زند زيرا نمي خواهد حال خوشش را با نگاه كردن به چهره ي كريه خود از دست بدهد. خواهش سركوب شده اي دوباره در دلش جوانه زده است و اين بار سمج تر از هميشه، و اكنون او در اعماق ذهن خود به دنبال آيه يا حديثي براي توجيه اين خواهش و دادن پاسخ مثبت به آن مي گردد...

هنگام خروج از دستشويي لحظه اي چشمش به آينه مي افتد: تصوير بيگانه اي با صورت سوخته و بيني تحليل رفته و دندانهاي زرد و دود زده اي كه در غياب لبهايش چندش آورترند... كابوس وحشت زاي انفجار، دوباره سراغش مي آيد، كابوسي كه طبق معمول به چشمان زيباي ليلا و اندوه عميق از دست دادن او ختم مي شود...

مرد از مقابل آينه و تصويري كه هنوز پس از گذشت ده سال به آن عادت نكرده است مي گريزد و به سيگارش پناه مي برد. سعي مي كند تمام اندوهش را در پكهاي عميقي كه به سيگارش مي زند جاي دهد و دود كند و به آسمان بفرستد. افكار پرحسرت، دوباره در ذهن آشفته اش قطار مي شود:

اگر آن انفجار لعنتي گريبانش را نمي گرفت!... اگر اصلا مثل بسياري از مردان ديگر به جاي اسلحه دست گرفتن و به جنگ رفتن، در سنگر علم و دين و سياست و اقتصاد و صنعت به وطنش خدمت مي كرد!... اگر گذشت و مردانگي اش را كنار گذاشته بود و از ازدواج با ليلا سر باز نمي زد...

مرد دوباره ياد رؤياي ديشبش مي افتد و لبخند تلخي روي لبانش نقش مي بندد. بي اختيار گوشي تلفن را برمي دارد و شماره اي را مي گيرد:

مرد هنوز مردد است. سكوت مي كند و گوشي را مي گذارد و سيگار ديگري آتش مي زند.

حاجي بلافاصله تماس مي گيرد:

مرد حرف حاجي را قطع مي كند و با ترديد مي گويد:

اتوبوس با اقتدار تمام، ظلمت شب را مي شكافد و پيش مي رود. حاجي روي صندلي كنار راننده نشسته است و با لب خواني و حركات سر و گردن، آهنگي را كه پشت سر هم تكرار مي شود همراهي مي كند:

"مطرب مهتاب رو... آنچه شنيدي بگو!... ما همگان محرميم... محرميم... محرميم..."

گاهگاهي هم با خوش اخلاقي و سرزندگي سرش را برمي گرداند و با يكي از مسافران شوخي مي كند ولي فكر مسافران مشغول تر از آن است كه لب از سيگار برگيرند و به شوخي حاجي پاسخي بدهند. حتي همنوازي زيباي تنبور هم كه از ضبط صوت اتوبوس پخش مي شود نميتواند آنها را از فكري كه در آن غوطه ورند بيرون بياورد، فكر رسيدن به مقصد، مقصدي كه براي آنها برخلاف بقيه ي مردم، لذتي عادي و روزمرّه نيست بلكه لذتي آميخته با دردها و حسرتهاي فراوان است...

ساعتي بعد، اتوبوس توقف مي كند و مسافران در نور چراغهايش دروازه ی بزرگ باغي را مي بينند و در مي يابند كه به مقصد رسيده اند. حاجي نقابها را بين مسافران توزيع مي كند و مي گويد:

سپس رو به شاگرد راننده مي كند و ادامه مي دهد:

يكي از مسافران با نگراني صدا مي زند:

حاجي متواضعانه به سمت او مي رود و نقاب را بر چهره اش مي گذارد و مي پرسد:

ولي او با اوقات تلخي پاسخ مي دهد:

بالاخره تمام مسافران نقابهايشان را بر چهره مي زنند و از اتوبوس پياده مي شوند و قدم در باغ مي گذارند: چند نفر سوار بر ويلچر، تعدادي با يك يا دو عصا و بعضي هم با ظاهري سالم...

باغ نسبتاٌ بزرگي است كه يك ساختمان تكي در وسط آن قرار دارد. به فاصله ي ده الي پانزده متر از ساختمان وسط، دور تا دور باغ اتاقهايي با درهاي مجزا كه روي هركدام شماره ي شبرنگي نصب شده به چشم مي خورد.

حاجي و بقيه ي مسافران به سمت ساختمان وسط باغ مي روند و در سالني جمع مي شوند. سپس حاجي رو به مردي كه كنارش ايستاده و ظاهراٌ منشي مجموعه است مي كند و مي گويد:

منشي از روي كاغذي كه در دست دارد شروع به خواندن مي كند:

صداي محسن در مي آيد و با كلماتي كه به سختي تشخيص داده مي شود مي گويد:

حاجي با مهرباني پاسخ مي دهد:

محسن ساكت مي شود و منشي ادامه مي دهد:

حاجي لبخندي به احسان مي زند و با اشاره ي سر اتاق شماره ي هفت را به او نشان مي دهد. احسان به سمت اتاق مي رود. پشت در كه مي رسد لحظه اي درنگ مي كند. مضطرب و مردد است و مثل باكره اي كه در ميان سربازان مست دشمن افتاده باشد مي لرزد. با خود عهد كرده بود كه جز ليلا هيچ زني را لمس نكند ولي اينك...

در مي زند و وارد اتاق مي شود. زن نقابداري كه روي تخت نشسته است بر مي خيزد و به مرد مي نگرد... مرد در موج آشناي نگاه زن غرق مي شود.

 

م.فرياد- بهار 94