پست های وبلاگ

درود بر شما
حقیر چندان موافق نیستم...
سرباز یعنی تجمع قدرت، و وارد کردن ضربه. اینکه قدرت دست چه کسانی می افتد و ضربه ها به کجا وارد می شود تقصیر واژه ی سرباز نیست.
شاید نیاز باشد "سرباز" بازتعریف شود. خوب این امری طبیعی ست، با گذر زمان، جوامع بشری نواقصِ تعریف هایشان را بطور تجربی در می یابند و آن را اصلاح می کنند. و درنتیجه "تکامل" شکل می گیرد.
و هر تعریفی تاریخ مصرفی دارد. اما اصلاحِ تعاریف باید در راستای تعالی آنها باشد و نه نابودی شان.
مثلاً درباره ی همین واژه ی سرباز! شاید نیاز باشد که به فردی که سرباز می شود، همه ی آموزش ها و اختیارات لازم برای تشخیص ظلم و پیروی نکردن از ظالم داده شود...

سلام و درود بر شما
حرف شما از یک دیدگاه کاملا درست است و آن هم اینکه شخصی "اختیار" داشته باشد و آن "اختیار" را رها کند و به گفته های سیاستمداران به "اختیار" اعتماد کند و به "اختیار" سرباز شود. اما در کشورهای جهان سوم و ضد دموکرات (جور دیگری نمی شود این کلمه را گفت) سرباز به زور و به اجبار تفنگ و تهدید جان و چیزهایی مهم تر از جان، سرباز می شود. شاید بگوید توده ای از سربازها که مطالعه کرده اند و درک و قدرت تفکر بالایی داشته باشند می توانند جلوی آن هایی که این اختیار را رها کرده اند بایستند و ... اما ترسوها چه؟ آیا ترسوها گناه کارند؟ آیا جانشان پست تر است؟ آیا لزوما بی شرف هستند؟ اصلا بی شرف ها چه؟ بی شرف ها سزاوار مردنند؟ اگر جایی برای فرار نباشد چه؟ یا اصلا کاری با خانواده اش بکنند که سرباز حاظر شود سرباز شود چه؟ کاری ندارم که این کار ها فقط توسط سربازها انجام می شود، که بقیۀ سربازها را به سربازی ببرند، آن هم در زمان جنگ.
وطن چیست؟ شعری زیبا هست که می گوید: ای کاش آدمی می شد وطنش را با خود ببرد هرکجا که خواست.
وطن مقدس است، اما تا وقتی به دست سیاستمدارها نیفتد. همچنین تا وقتی که پای کشور گشایی و جان و ناموس انسان ها دیگر در میان نباشد.
در کشورهای توسعه یافته، سرباز انتخاب می کند که سرباز باشد، سرش را می تراشد، در خشم شب سریع آماده می شود، چربی هایش را می سوزاند و در اوج آمادگی به کال آف دیوتی فکر می کند و سعی می کند پوست کلفتانه به مرگ همرزمش اعتنایی نکند تا آنجا که رفیقش جلوی چشمش به هزار تکه تبدل شود، آن وقت سرخورده و بیمار روحی بدون دست یا پا، به خانه بر می گردد و تازه هالیوود به اینجایش هم فکر کرده و آن ها را قهرمانانی زیرپوستی معرفی می کند که آخرین حرکت قهرمانانه را با فدا کردن جانشان انجام می دهد. اما با آن همه آن ها به سربازانشان تلقیین کرده اند که سربازی یعنی در اوج آگاهی قریضی و تفکر و نتیجه گیری شخصی خودشان انتخاب کرده اند سرباز باشند.
حد اقل خودشان در این مسیر گول خورده اند که ایدۀ خودشان بوده که اختیار را برای هدفی بالاتر (حالا هر مزخرفی!!!) کنار بگذارند.
در آن کشورهای دیگر چه؟ سرباز شاید مظلوم ترین انسان باشد. اگر به اجبار سرباز شده باشد. من فیلم ها را دوست دارم. در یک فیلم به اسم غلاف تماما فلزی، یک سرباز که دیگر نمی کشید، تفنگ بر م دارد، ما فوقش می آیید دستور می دهد آن را کنار بگذارد، صورت گُهِ مافوقش را با گلوله ای پخش می کند و با لبخندی معصومانه و مستاصل به خودش شلیک می کند. او حتما ترسو بوده. اما اگر آن صحنه را دیده باشی می فهمی چه می گویم.
سربازی که اگر به سربازی نرود مثل یک روال اداری ساده، جانش را می گیرند چاره اش چیست؟ وقت هیچ راه فراری هم ندارد. شاید شما هم اگر جای او باشی و ببینی که همرزمت را که می خواست فرار کند در یک دادگاه صحرایی بین خوردن چای مافوقش اعدام می کنند و بعد مافوقش به خوردن بقیۀ چایش می پردازد، به دستور او تا سرحد مرگ هم اطاعت کنی.
سربازی که چاره ندارد، مقدس است، اما نه برای مافوقش و برای فرمانده اش، بلکه برای خانواده اش.
البته این را هم فراموش نکن که کسی که سرباز بخواهد کسانی را جوری آموزش داده که به ظاهر بشدت ساده و مومن بیایند بین مردم و خود را مشتاق شهادت معرفی کنند و همان ها یکیشان هم نخواهد مرد و از دماغش هم خون نخواهد آمد. و تازه در مصاحبه ای در تلوزیون می آید و گره کنین می گوید شورشیان جهیزیه دخترم را بردند و متاسفانه این پسمانده ها بشرت کارشان را هم خوب بلندند. خوب خوب خوب. سخنرانی هایی که برای باز شدن درب اماکن مقدسی بود را و انگار از دل مردم شکل گرفته بود را یک نگاهی بیندازید. آن سخنران ها آموزش دیده اند و خودشان بدون هیچ زحمتی به آنچه از فراوانی مال دنیاست می رسدو به محض اینکه نیازی نباشد، سریع مثل یک آدم با فرهنگ و با شعور می شوند و ریششان را می تراشند و تا زنده هستند به ریش ما می خندند.
پس فکر می کنم سرباز ها دو دسته هستند ، یکی همان که شما گفتد و یکی اینی که من گفتم. مال شما گناهکار و مال من لاجرم و مجبور بوده است.
سرباز بیچاره ای که به اجبار گلوله رفته است و باقی مانده هایش را در تابوت می ریزند و دفن می کنند بسیار مظلوم است.
ولی در کل ماهیت سرباز اینی هست که شما گفتید منتها بدون شرط آنچه که من گفتم.
گفتنی ها در این زمنه بسیار هست، اما تا همینجا برویم که سرباز گوشتیست که قربانی سیاست می شود. به اختیار یا به اجبار