پست های وبلاگ

یاهادی المضلین 

یک روزداشتم فکر میکردم که چطور از وسط جنگل استوایی باغم عبور کنم که شاخه های گل محمدی، تیکه پارم نکنه و علف هایی که اندازه ی درخت شده بودند به پام نپیچه و بتونم به درخت هلویی ته باغ برسم ، با اره افتادم به جون سبزینه ی باغ و مسیر باز میکردم به سمت هلوها .دیدید تو این فیلما که به جنگل سفر میکنند ، یه نفر جلوی سف با شمشیر برگها و علفای در مسیر رو میزنه تا بقیه راحت باشند ؟ منم همونطور در دل جنگل کوچیکم با اره میزدم به شاخه ها و علف های هرز تا مسیر باز بشه ، اما اره برای این کار مناسب نبود و از دسته ی چوبیش شکست .تنها راه نفوذ باقی مانده از کنار چهار تا کندوی زنبوری بود که وسط باغ رهاشون کرده بودم به حال خودشون و خیلی وقت بود نه من و نه اقا دزده توانسته بود به کندوها سرکشی کنه ، باید از لبه ی استخر ترک خورده ی خشک وسط باغ که اطرافش پر بود از علف و تیغ با احتیاط رد میشدم تا به وسط باغ برسم ، اخر استخر که رسیدم پریدم یه جا که تیغ نبود ولی تعادلم به هم خورد و پام خورد به کندویی و کندو چپه شد رو زمین . اخه دو تا از کندو ها را روی هم چیده بودم تا زنبورا بتونن از لابلای علفای آمازون کوچولوی من ، خونشون رو پیدا کنند . کندو که چپه شد من تازه فهمیدم تنها راه نفوذ به قلب باغ ، فرار از دست زنبورای عصبانی بوده . اخه نفهمیدم چطور با دمپای ابری از روی شاخه های خشک هرس شده ی رو زمین ریخته که پر بود از مین های زد نفر تیغ و خاشاک ، عبور کردم و پریدم درست زیر درخت هلو . یک نکته ، اگر زنبور عسل به دنبال شما بود ، به درخت پناه ببرید تا شما را گم کند . همانجا هلویی زدم به بدن و از انجایی که خیلی به باغم میرسیدم و سم پاشی به موقع می کردم ، هلوی مورد نظر پر بود از کرم و کپک خخخ لاکن خود را به هزار زحمت به خارج از باغ رساندم و رفتم . فردای ان روز در باغ دیدم که زنبوران بیچاره چون کندویشان چپه شده بود و کسی به دادشان نرسیده بود ، و گویا ملکه ی انترشان در صانحه ی دیروزمرده بود ، تصمیم گرفته بودند که کوچ کنند و به درختی خوش کرده بودند تا هرچه زودتر از دست منو و نحوست باغم به جای بهتری بکوچند . و از طرفی کندوی واژگون شده که قرق در عسل روی زمین افتاده بود، به من میگفت بپر یک قابلمه بیار تا عسلا رو مورچه ها و موشهای باغ نبلعیدند . ولی من از انجایی که چند سالی بود از حرفه ی زنبورداری بیرون خزیده بودم ، تمایلی به جمع کردن عسلشان نداشتم و همیشه به خود میگفتم چرا ان دزد شریفی که هر سال کندوهای سنگین و پر از عسل مرا میدزد و کندوهای ضعیف و سبک را برای خودم باقی میگزارد ، امسال این چهار تا کندوی کوفتی را نبرده ، و دو جواب در ذهنم شکوفا میشد که اخه از کجا بیاد تو این باغ تلسم شده ی پر از علف و گل محمدی تو و چطور سالم برگرده و جواب دوم این بود که : دزد شریف میخاست من مثل هر سال از چهار کندوی باقی مانده برایم ، زنبورداری را ادامه دهم و چهار کندو را به چهل کندو ارتقا دهم تا کندوی سال بعدش که میخاهد بدزدد ، محیا باشد . و اگر این چهار تا را میبرد که من زنبور سال بعدش را تولید و افزایش نمیدادم . لاکن لعنت به منه بی شرف مانده به پایش خخخ عجب شعری گفته این خانم الاهه . برا من که شده ضرب و المثل. کاش برای شما هم این مصراع ضرب و المثل بشه . القصه . من انقدر به عسل های ریخته شده بر روی زمین بی محلی کردم تا جایزه ی صلح نوبل رو از موش های باغ دریافت کردم . از سازمان اکو هم تقدیر نامه هایی زیادی برام جیمل شد ولی من محلشون نزاشتم خخخ . این همه داستان تعریف کردم که بگم تو مثل اون باغی برام و کندوی چپه شده ی عسل ،مثل قلبت . اگه روزی چپه هم بشی ، محاله حتی نگاهت کنم . حالا ببین
مثل کندوی شکسته، پر عسل باش و نترس
،.،،/..،./،.،،/..،.
مثل خرسی شده خسته، باز علی از دل و درس
مثل کافر شده ام که زیر لب یاد خداست
زیر چشم بسته بر رویم یه کهکشان هواست