پست های وبلاگ

یاهادی المضلین 

پرنده ها هر چه قدر بیشتر اوج بگیرند ، کمتر بال میزنند و هر چقدر تو ارتفاع پایینتر پرواز کنند ، بیشتر تقلا میکنند که زمین نخوردند .
سرمایه دارا هم چون همیشه در اوج هستند ، کمتر تقلا میکنند و ترسی از زمین خوردن ندارند و بلعکس . بد بخت و بیچاره ها همیشه هشتشون گرو نه شان هست و در حال تقلا کردن هستند که زمین نخورند و سرمایه داران تازه به دوران رسیده نمیدونند با پولای باد اورده چه کنند .
حالا لابد پیش خودتون میگید خوب بال تلاش و که ازتون نگرفتند ، شما هم بال بزن تا به اوج برسی
جواب شما رو اگه تو خارج از کشور بخام بدم ، میگم بله حق با شماست ولی اینجا ایرانه و همه چیزش وارونس . اینجا بار رو دوش پرنده های کوچیکه و از ان طرف موتور جت میبندند زیر بال کلکسا و لاشخورا ی اقازاده و سفارش شده ها . اینجا پرنده ها آرزوشونه تو قفس و زندان باشند و اب و دونشون فراهم . اره داداش اینجا کشور جنابیز و خانواده های محترم اختلاس کن و سهمیه ای و درصدیه . اینجا کشوریه که مجوز هر کاری رو به هر کسی نمیدن ، یا باید پول بدی یا وصل باشی یا ژنت خاص باشه . اینجا کشور ریاکاراست . و هر وقت بوی گند از یک قسمت مرداب سرزمینم میزنه بالا و همه میفهمند که فلان میلیارد دلار اختلاص و دزدی شده ، میگن تقسیر اصل نظام نیست
نظامی که برای استخدام یک سرباز سفر ارتشش ازت ژنوم خاص میخاد نظام نیست ، جذامه
نظامی که صندلی دانشگاهاش سهمیه ایست ، تحصیلکرده های قلابیه سهمیه ای تحویل جامعه میده که بی شباهت به خوناشام نیستند
نظامی که بشه با گذاشتن ریش و گرفتن تسبیح درش نفوذ کرد ، پر از سهیونیست و خاخامه
نظامی که دنبال عدد و ارقامه نه پیشرفت و استحکام زندگی مردمش ، نظامه احرامه
نظامی که یک نفر نداره که حرف اول و اخر رو بزنه یا اگه داره کسی به حرفش گوش نمیده ، دارای یک حکومت نیست ، کشوره حکامه
نظامی که مردمش دنبال وام و شام و نام و استخدام باشند و هر روز از اسلام و ایمان دورتر بشوند ، نظام نیست ، اوهامه
کاش افغانستانی بودم چون افغانستان بزرگترین کشور بی مرز دنیاست ، مسعولین بی عرضه ی افغانستانی اگر نمیتونند امنیت غذایی شغلی و جانی را برای ملتشون فراهم کنند ، لااقل ادعایی هم ندارند و نگاه تبعیض الود به هم وطناشون ندارند . تو افغانستان کلاغ و کلکس و کفتر و گنجشک که باشی ، شکارچیه ناامنی با دید تبعیض بهت نگاه نمیکنه و شکارت میکنه ، پس مجبوری کوچ کنی و بری ولی تو ایران کلاغ های سهمیه بگیر را صاحب تحصیلات و کار و زن و خونه میکنند ، کلکس های تصمیم گیرنده رو ناظر زندگی مردم میکنند که هر وقت پات لغزید هوار بشن رو سرت . و کبوتر های صادق و دوست داشتنی رو راهی میادین جهاد و محو شدن و در نهایت بار سنگین زندگی و کار رو میزاند رو شونه های گنجشکای کوچولوی کارگر و کشاورزی که فقط زنده باشند و هرزگاهی میگویند؛ ببینید ما امنیت براتون اوردیم و کسی نیست شما رو شکار کنه .اینجا پرنده ی کوچیک که باشی، آرزوی قفس و زندان رفتن داری .چون اینجا ایرانه