پنجشنبه ۱ آذر
اشعار دفتر شعرِ پروانگی شاعر مریم غریبی
|
|
تنیده شده ام
در گذر عفریته زمان..
مرا در خود می پیچد
آن گذشته نامهربان ...
|
|
|
|
|
عزیزُم لالالالا رودُم لالالالا
لا لا لا بخواب رودِ قشنگمُ
گل نازُم، رفیق ِ روز تنگمُ
|
|
|
|
|
چنان ازعشق توپرم
که دیگرنامم یادم نیست
توتکرارکن نامم را
تابدانم نامم چیست.....
|
|
|
|
|
پِریشونُم خُدایا
نه جونی دارُم به تن
نه نایی به پا
که عظمی کُنم سی رفتن...
|
|
|
|
|
می نوازم
نُت به نُت
الفبای دوست داشتنت را....
|
|
|
|
|
تا تو را دارم
جان نخواهم...
|
|
|
|
|
تکرار نام تو
در طپش دل بیقرار...
|
|
|
|
|
تو
مثل نزول بارانی
بر دل تشنه زمین
|
|
|
|
|
جنگ نابرابریست
نگاه کردن به چشمانت
|
|
|
|
|
دل کویری ام
کم دارد باران نگاهت را
|
|
|
|
|
به تو می اندیشم
به دریای چشمانت...
|
|
|
|
|
کوک می کنم ساز دل را
و می نوازم آهنگ عشق ...
گام به گام می رقصم با تو
ودر آغوش می گیرم
تو را
|
|
|
|
|
رفته ای و مرا به یغما برده ای..
|
|
|
|
|
هربار می نویسم وخط می زنم..
کاغذهای مچاله شده
عکسی هزار تکه
و حرفهای ناگفته
|
|
|
|
|
احوالی بغرنج
قلبی مستاصل
سنگینی دردی مثل کوه روی سینه
بغضی نامشروع
|
|
|
|
|
صدایت می کنم و تو می گویی:
جــانــم
تمام جانم هایت را برای من کنار بگذار
|
|
|