راپا

در سراپرده های نگارین
خوشه های ستاره کتمان کرد
انبساط چگال خرافه را ..
که مردان جلگه های عطر و ابریشم
به زندآگاهی وارون شب دل نمی بستند..
.
.

.

.
ما زاده گان زرشن لاژوردیم
از دودمانی سوی انبوه
در شام مه -شکاف پارینه ..
محال توبره ی پیرکفتاران روان- پوسیده ،در ریشه های ماست ..
درنگی ، از ناو بلند خون
از خداوندگاران لبالب فرزانگی ..
از اسبان شکراندام بلاغت ..
که رامشگرانه تازاندند
آه ..پروانه میداند
پروانه میخواند از عشق
در نگاه لیجاران تیرگاه ،شادمانه تر از پیش..
بازاگوی
ای زنجره!
از افیون رنج سالهای هراسیدن ..
از تیغ..
از لچک آبی دریا ،از داغ
.
.
ـ.
از گریز شوکای شرابنده
به حجله های شوخ هیمه و آتش..



شگفتا امروز
ای بخت کژ شگفتا
آماس زردزبانان، رویه میگیرد
ژرفناکی تبنشان انتظارمان ...
و سرود
پروای اورمزدست و
درد همتافت گوشماهی کوچک
-در تقارن باران و آفتابی زرخ -
که موجانه، نوس گهبدان میرویاند
بر سروزارمان..