دیدار شبانگاه

پنجره اتاق، گاهی شبانگاه
در درخشش آبی فسرده ای غرق میشود
گویا ستاره ای مرا میخواند
به مرگ خنده ای
یا شاید چراغ راهی باشد که مرا
به همراهی تنهای یک دشت دعوت میکند
گاهی شب هنگام در پستوی افسردگی
با سرمایی عجیب شعله ور میشوم
گویا حبس شده ام
در خودکشی غم انگیز خورشید
و هر شب به بنبست پنجره میرسم
در محبس تیره خاطرات
چرا که هر شب
ماه پشت پنجره می آید برای دیدنم