برای تنم

به سر دارم برم دامونِ کوهی
یه میلیون سالِ انسانی ندیده 
نه ردّی روی برفی مونده از گِل
نه از خاکش کسی مُشتی خریده
دلم میخواد‌ چون زرتشت و‌ بودا
رها از بندِ بر جونم تنیده ...
..برم اونجا که از نو زنده باشم
 ازین آشفته افکارم رهیده
بذارم پشت سر هر خاطراتی
تنم را با من ام بیگانه کرده
تنم ارّابه ای درهم شکسته
سَواری مُرده افسارش کشیده
بدهکارم به این تن یک دو روزی
رها گردد ازین صاحابِ مرده.