تو بدان که نامت از دل به دل است ماندگارا

نَفَسي به دست ما را، نگهي ز دل شما را

چه زلال گشت و اين تن، ز دلي چو سنگِ خارا

تو که بادِ صبحگاهي، بوز اي حبيب و درکِش

ز کَرَم تو جانِ عاشق، که تويي تو نوبهارا

همه روز نيست ما را بجز از تو شور و حالي

تو مرا نويد ميزن به وصال، کردگارا

به زبانِ من اَر از درد بسي سخن روان شد

ز غمِ تو بود و باشد که چنين شدست يارا

تو مرا طبيب باشي و مرا نصيب مي شو

چه ترنّميست باغِ تنت اي تو گلعذارا

اگر آن دو لب گشايي و دمي ز عشق گويي

همه سر به پا شَوَم بوسه و بوسم اين صفا را

چه بر احمَدَت به وصل آيي و، بر فراق ماني

تو بدان که نامت از دل به دل است ماندگارا

احمدرضا زارعی، زمستان 1388