اینجا چراغی روشن است

راز دلت را میدانم

گمشده ات را نگفته از نگاه خسته ات

میخوانم

بدنبال خوشبختی میگردی ...

سکوتت را میشکنم

اینجا چراغی روشن است..

دلم یک دروغ شیرین میخواهد تا

از این حقیقت های تلخ رهایی یابد...

خسته ام از واژه های بارانی و

روزهای سیاهی که برنده هستند و

کند میگذرند...

حقیقت های تلخ هستند که واژه ها

را بارانی میکنند و این ادبیات را کسانی

می فهمند که دلی زخم خورده و

روحی رنج کشیده دارند ...

گاهی تا بی نهایت سکوت میکنیم و

من عادت کرده ام در خواب هایم

کابوس سکوت ببینم ...

با آنکه زندگی همیشه جاریست و

پر از خوشبختی های گمشده است

من به خیالم میزند

خوشبختی میان مردمان این روزگار

عریان شده است و آبرویش بر

باد رفته است...

پسر زاگرس