بهار رفـــت و مـــــن مگـــر بــه خـــواب ها ببینمت
به خــــواب هــــــم نیامدی تو بـس خیال بسته ای
ترانه نیستــم مخـوان ، قصیــده نیسـتــم ، مــــگو
تو هم مثال من اگر به دســــت خــــود شکسته ای
تو خوش خیال و من عبوس و چهره در همم ولی
هــــــوای دیــدنت ، بــه بادها بســـی ســــــپرده ام
به هیچ کــــس نگفته ام ، نگو کــه در فــراغ تــو
به رســـــــم عاشقانـــه ها شبانه غـــــم شمرده ام
نگو نگو به هیچ کـــــس که مــــن مثال کــــودکی
که سر به پای مادرش نـــمی نهـد ، نهان شـــــــدم
مثــــال آن بــدی ، کــــه از بــدی ، تباه میـــــشـود
ز خــــــود فرار کــــــرده از قبیله ی بـدان شـــدم
تو خوش خیال ساده دل و مـن چگونه مسـت تو
و دل برای دیدنت ببیـــن چـــه ها کــــه مــی کند
خیال خــــود عــزیز دار و از کــسی نهان مکـــــن
ولــی نگاه و چــشم مـــن دگر خطا نمــــــی کــند
اگر به رقــص عاشقانه ای ســویــم روان شــــوی
نگاه را بــــــه روی تـو بـبنـــدم و حــــیا کــنــــــم
خــدای مـــن خـــدای مــن ببر از این زمـین مــرا
هلاک و لعـنتت بـه مــن اگـــر بــه او وفا کـــنــم
نگو به هیچ کس که در سکوت من فغان شــــدی
دو چشم مـــن به راه تو دوباره تَر نمــــی شـــود
مرا به حال خــــود رها کن و سفــر کــن از شــبم
کـه این شکسته سر از این شکسته تر نمــی شود
صدای مــن صــدای شاعــــری کـه در مـصـیبتش
دوصــد گناه و معصیت نشانه رفته سوی خــود
در این تفکرم که رخــت خـــود از این هـوای بـد
ببنـــدم و سفــــر کـــنم به سمـــت آبروی خـــود
به شعر ناب خوش آمدید
سزوده های زیبا یی را هدیه آوردید
موفق باشید