آتش عشق

گریه هایم که به آفاق رسد از داغ است
سازِ در بغض ترک خورده همه شلاق است
راه گم کرده منم در همه ی دوران ها
خطّ پایانم و دیدم گل من در باغ است
آسمان میشکند از غم بی پروازی
بال چون در گذر چشم قفس اغراق است
میرسد هر گل و خاری که به جانم از مهر
در بلی گفتنم از جاذبه ی میثاق است
عشق با من که سخن گفت برون از تن پوش
فاش دیدم که فراتر شده از اشراق است
چشم هر ذره که در جان من آتش افروخت
تابش از رایحه ی خوش نفسِ عشاق است
چکه از‌ آینه چون اشک شدم فهمیدم
او به من، بیشتر از من به خودش، مشتاق است