فلسفه ی پلاسیده

گاهی آن چنان پر می شوی از دیده ها و دانسته ها از هر آن چه که دانستن اش اسباب بد بختی ست که به یک باره دوست داری خط بطلان بر تمام شان بکشی و از جای دیگری سر در بیاوری جایی شبیه یک قمارخانه ی موهوم که در آن بر سر زندگی ات شرط می بندی بر سر معرفت ات و غرورت و بی اندازه دوست داری تا که ببازی دوست داری تا دست عوض شود و دیگر از دست تو اتفاقی نیآغازد ولی نه راه گریزی نیست سرنوشت تو را از ابتدا با درد نوشته اند از هر طرف که بخوانی اش از هر سمتی که واردش بشوی از هر راهی که بگریزی دور باطل است و باز به میدان درد باز می گردی …
خسته ای نگاه شان می کنی آن چنان به زندگی و قواعد بازی مشغول اند که دیگر خویش را از یاد برده اند ، می دوند ، می افتند ، می پاشند اما نمی بینند تا بدانند پس عذابی ندارد وجدان شان چرا که هم از آغاز آن را بیرون در گذاشته اند و سپس داخل شده اند تا بیشتر بیشتر و بیشتر کرد آورند خدا نکند گیرشان بیفتی به کوچک و بزرگ ات رحم نمی کنند به زن و کودک ات آن قدر پیش می آیند و می خواهند و می ستانند به جبر تا سرانجام تسلیم می شوی و در سلول سرد اسارت ات باید سهم کسانی را هم که دیر رسیده اند بدهی یادم نمی رود هرگز که هزاران سال پیش از این آن زمانی که هنوز بر سر زلزله در دنیا و بهتر ساختن اش بودم با ریشه در آسمان کم کم چشم های ام داشت گشوده می شد آن جا که رومن گاری نوشته بود ؛ تا کی قرار است مردان هر گاه که وجود زن را احساس می کنند اولین فکرشان دست بردن به کمربند باشد ؟!

ولی نه ، انگار سودی ندارد ، باید هم رنگ شان شوی ، شیطانِ دیدن و دانستن را پی کنی و بر آستان خداوندگارِ اندوختن سر به زمین ادب بر نهی تا بتوانی خویشتن ات را از زیر دست و پای جماعت بیرون کشی تا هوایی به مغز ت بخورد اما بساط قمار هم چنان پا بر جاست تنها زمین بازی و حریف ات عوض شده است یا نه بهتر بگویم خودت را در سمت حریفان جا داده ای تا مبادا ‌ دیگر بار به ویروس وجدان دچار شوی خودت را ایمن می کنی و از عوارض این واکسن خواب زیاد است پس از انجام اعمالی که نیاز به هوشیاری دارند اجتناب کنید ...

و حالا

سلام

شاعرترین من ، دوستانی که خواستار باز نشر بوده اند دعای بسیار یه جان شان کردم که نگذاشتند چنین جادویی از چشم ها و ذهن ها پنهان بماند تا شاید ، شاید یک در هزار ، خوابی بشکند و خرابی به آبادی معرفت پای بگذارد ...