رفتنت

رفتنت آواره و دیوانه ام کرد
باهمه حتی خودم بیگانه ام کرد
رفتی و گفتی هلالم کن مرا 
بار آخر خوب نگاهم کن مرا
دستتو محکم گرفتم تا نری 
خواهش و اصرار میکردم نری
قلب تو انگار فولادی بود
جای قلبت پوچ و تو خالی بود
وقت رفتن گریه میکردم برات 
خواهش و اصرار میکردم برات 
قلب تو انگارکه از فولاد بود
عشق تو مثل نسیم کوتاه بود
وقت رفتن التماسم راندیدی
گریه هایم راشنیدی دستهایت را کشیدی
بعدتو دیگر نه عاشق میشوم
نه اسیر دست مردم میشوم