قصه غصه

یکی بود یکی نبود 
زیر گنبدِ کبود 
توی این شهر شلوغ
گل پری
گیسِ او گلابتون 
قرص ماهِ آسمون 
اما نه 
گفته بودم براتون
گل پری اون رُخ پری دیگه قرصِ ماه نبود .
رو تنش ردِ دستایِ زمختِ شوهره بدجوری جا کرده بود
دیگه اون تار تار ِ موهای بلند ِ خوشگلش سیاه  نبود، رنگشون پریده بود. 
گل پری غصه می خورد
ناله میکرد
گریه می کرد .
مامانش می گفت بهش که گل پری:
دیگه بسه دخترم
قهر و ناشکری نکن 
هر چی باشه شوهرِ ، یار و همدمه، گُلَم
 از قدیم 
سوختن و ساختنم میگن کارِ زنِ
خلاصه جون دلم 
از چی بگم 
زیر گنبد کبود 
پُرِ از پریِ نازِ بی زبون
پریایی که شده روز و شب و باورشون:
 سوختن و ساختن و جون کندنِ زیرِ آسمون
 توی سکوت 
یکی بود یکی نبود شعر من شعر نبود قصه پر غصه خیلیا بود .