مرا در قبر بگذارید

مرا در قبر بگذارید

مرا وقتی که از مرگِ اقاقی ها نمی گریم

و از سر در گریبان بودنِ خورشید

از نجوایِ یک کوچه

نمی گویم نمی خوانم

رها در واپسین فریاد بگذارید

من از نجوایِ بلبل

قصه ی دریا

همین فردا

سرم را در گریبان می برم شاید

تمامِ قصه هایم را بسوزانند

و در دشتِ فراموشی

به لوتِ حادثه

گرمِ تمنایِ غزل سازند

به من فریاد آموزند

کمی تا بیشتر باید

بگویم قصه از یوسف

که در چاه ماه را می دید

وتاریکی فراموشش نکرد هرگز

هنوز یک حسِ تازه داستان دارد

هنوز انسان می گرید

مرا در ساحلِ باران

درونِ چشمه ی ایمان