نیم رُخ هِلالِ ماه و، چارده رُخَش تمام

نیم رُخ هِلالِ ماه و، چارده رُخَش تمام

بر لَبَش عسل نشسته، بر دلَم سرابِ کام

یار تا به کِی ز غم بسوخت باید این تنم؟

گفت تا به پُخت می شود رسیده حالِ خام

سال و ماه و روز و شب، به هر دقیقه، دم به دم

نقش از آن جمال آیَدَم به دیده مستدام

دلبرا به یک نظر هم آب گردَد آن شراب

ناب و خواب و مست، گیرَدَم در عالَمَم مدام

چیست اندر آن دو چشم و گیس و ناز و عشوه، گو؟

نیست در دو عالمَش چنین غزال و این خَرام

باده آر و در جوارِ ما نشین و چاره کن

پرده بر فِکن ز روی و کام گیر و یک دو جام