صبح باشَنده

ستاک برزکوه توام
ورن!
ورن،
ورنا !
خراجگزار شکوهت، تنی فریدون زاد..
به بزم واژه چخیدن ،چه دخمه -خیزست وُ
ز گورخانه دیوان، همی رسد بیداد ..
به پای طرفه سپهرت نشسته ام ای بوم
چون لای لای پدر، بارشت گهرانگیز
ز سوهش جنگل ، چکیده کرناها
ازین هزاره وحشت، ز رخنه اضداد ..
چو تارناز بهاران دمید بر جانت
سیاه -وای زمستان رمید تا تبزار
و کولی پامچالانه- بخت آتشسای
به کوژفکری تلخین غصه، خنده گشاد..
ز مجمر خورشید صبح باشنده
هراسهای یخ- آموج بل گرفته رسید
تنید ترمی قله ، به نای برفانک
ز سینه زرکا، روانه شد فریاد ..
.
.
.
مرا که از تو تبارست، همره دریا !
مرا که صید سترگیست در دم میلاد
به باغهای بلورینه ی فریباوش
مرا که در نفسم ابرتاژ دره لیماست
مرا که تیره و تارون ز رنج اعصارم
مرا که تی تی نارنجشاخه ام در باد ..
مرا که گرچه هوشیوار زمانه ام اما
خروش سرد شبانگاه میکند ناشاد
ورن ، ورن ، ورن ، ورنا!
مرا به یاد آور
تو سرزمین زمرد
تو
ای همه بنیاد .