سی سالگی

سلام بر فرشاد نوریِ عزیز
ترانۀ قشنگی‌ست و از خواندنش لذت بردم؛ سپاس.
و امّا چند نکته:
1ـ در مصراعِ "یک روز تو سالگی تو خاطرم هست" (مصراعِ اوّل از بیتِ دومِ چهارپارۀ اوّل)، گویا واژه‌ای یک هجایی (مثلاً: سی؟) هنگامِ تایپ جا مانده است.

2ـ میم در "نابودیم" اگرچه از نظرِ علمِ عروض اضافه بر وزن است، امّا در ترانه این‌طور اضافه وزنها چندان عیب شمرده نمی‌شود. از این جهت که به صراحت بیان نمی‌شود و به لفظ نمی‌آید. همین‌طور است "را" (رِ) در "بیار" (در "یادت بیار برفی")، دال در "سفید"، هِ در "نخواه". امّا با این‌همه بهتر است که تا آنجایی که می‌توان، پرهیز شود از چنین ناروانیِ خفیف هم.
مثلاً ببینید:
"یادت بیار اینو که سیلابِ دروغات"،
در اینجا هم دقیقاً در همان ارکانِ شعر این "یادت بیار" آمده، که در مصراعِ "یادت بیار برفی رو که از بعد دوریت"، اما در اینجا "را"یِ "بیار"، آن‌طور نشده است که در آنجا شده است. آن "را"یِ "بیار" به‌هرحال مکثی، هرچند خفیف را القا می‌کند، امّا همان "را" در اینجا چنان نمی‌کند. علّت این است که آوایِ "رِ" با "ایـ" از "اینو" ادغام شده، آن الف از اوّلِ "اینو" را در عمل حذف کرده، و مجموعِ "ر" + "اینو"، در نهایت "ری + نو = رینو" شده است یعنی "یادت بیار اینو" در تقطیع چنین می‌شود: یا / دت / ب / یا / ری / نُو؛ و این با هر چشمی که نگاه کنیم، از آن بهتر و روان‌تر است و گوشنوازتر.

3ـ "خرابِ"، "دیرِ" (به معانیِ خراب هست و دیر هست) را بهتر این است که /خرابه/ و /دیره/ بنویسید، نه با کسرۀ تنها، تا تفاوتش مثلاً با کسره در "ویترینِ" (مغازه) مشخص باشد. زیرا در اینجا همین "ـه" که به انتهای "دیر" و "خراب" می‌چسبانیم، فعل است واین با کسرۀ معمولی تفاوت دارد.

4ـ اما در این بیت:
"یادت بیار اینو که سیلابِ دروغات
بی‌آبرویی کرد و عشقو روسفید کرد"
این "روسفید" کردن با "بی‌آبرویی" کردنِ سیلابِ دروغ‌ها، به نظرِ من اصلاً متناسب نیست بلکه برعکس است. یعنی مثلاً بی‌آبرویی کردن با روسیاهی بیشتر تناسب دارد. این است که به گمان من در اینجا اگر اصلاحی صورت بگیرد، بهتر است.

5ـ "تو باعثِ دلسردی و این اشک و آهی..."
اگر بجایِ "این اشک" در مصراعِ پایانیِ شعر، واژه‌ای مناسب‌تر بگذارید، بهتر است. با این توضیح که "این" اشاره به نزدیک است. نه هیچ‌یک از خوانندگانِ شعرتان می‌توانند "آن" اشک را ببینند و نه مخاطبِ شعر، چون‌که نه پیشِ شما حضور دارند و نه شما "این" را تبیین کرده‌اید. بنابراین، اگر "این" را به نوعی حذف کنید، بهتر است تا اینکه بماند. مثلاً: تو باعثِ دلسردی و اندوه و آهی...، یا هرطور دیگر که صلاح می‌دانید.
بیشتر از اینها هم می‌توان به دقایقِ این ترانه پرداخت امّا گمان می‌کنم که مرحله به مرحله پیش برویم، منطقی‌تر باشد یعنی لازم است که شاعرِ این ترانه، اوّل همین نکاتی که عرض شد را رعایت کند تا بتوان دربارۀ ریزه‌کاری‌هایِ دیگر، بیشتر گفت.
دربارۀ مصراعِ دوم، احتمالاً جناب استکیِ عزیز خودشان می‌آیند و پاسخ می‌دهند.
به گمانِ من، اگر شاعرِ این ترانه از شتاب در انتشارِ آفریده پرهیز کند، بسیاری از همین نکاتِ عرض شده را خودش برطرف خواهد کرد زیرا این توانایی در ذاتِ او وجود دارد ولی از آن استفاده نمی‌کند یعنی آن بالقوّه را به بالفعل نمی‌کشاند.
قلمتان روزافزون خوشخرام‌تر.