قندیل

با درود حضور شما شاعر سپیدانه های شیرین
قلم زیبای شما درسپید را دوست دارم و می اموزم از قلم تان
و اینکه مسلط به این سبک شعری هستید ،برایتان ارزوی موفقیت های روز افزون دارم
یکی از ویژگی های اساسی در سپید تسلسل است و پیوستگی فضای کلمات درشعر می تواند نماد این نکته باشد
وشما بخوبی کلمه های برف،زمستان ،سوز،اتش،قندیل ،یخ و،،،
در جایگاه خود بکار برده وبزیبایی رسانده اید و معنی شعر را کامل نموده اید
فضای مشترک و واحدی که در عین غم انگیزی ،هنوز شراره های اتش امید در ان موج می زند

با درود بی مرز و عرض ادب و احترام ...

از همان بار اولی که شعر را خواندم فکری در ذهن من شکل گرفت و هر بار
پس از خواندن این فکر شمایل بهتری یافت ؛
« واماندگی»
این درد بزرگ اتفاقی ست که برای مردمان قرن بیستم پیش بینی شده بود
و گویا هم چنان ادامه دارد که یکی از لازمه های اش رخوت است ، انفعالی
که انسان را در مرحله ای از پیشرفت که صرفا غریزی است نگه می دارد و
اکتساب و اکتشافی در آن وجود ندارد و این از آن جا روی می دهد که با
پیشرفت های شگفت انگیز تکنولوژی نیاز انسان به تحرک های فیزیکی کم و کمتر
شد و این نه تنها در ظاهر مردم و بدن شان تاثیر منفی فراوان داشت بلکه به مرور
در ذهن و روح او نیز رسوخ کرده و زمینه های واماندگی را فراهم می‌کرد .
شعری که با آن رو به رو هستیم آیینه ی تمام نمایی از این اتفاق نحس و شوم است
و پژمان بدری این موضوع را به زیبایی و غم انگیز ی به نقد کشیده است و جالب
آن که به تناسب این رخوت حتی تعداد سطرهای شعر نیز نسبت به شعرهای قبلی اش
کمتر شده است .
اگر به دقت بنگریم از همان آغاز در اولین سطر شاعر هشدار م آگاهی لازم را می دهد
و دنده ی چپ بیدار شدن که کنایه از نامناسب بودن اوضاع و احوال شخص است
به هوا نسبت داده شده و پس از آن باریدن برف از کف به جای سقف که دنیای وارونه
را اخطار می دهد .
اما وقتی به سطر چهارم می رسیم اولین نشانه ی مستقیم این اتفاق در شعر
روی می دهد ؛ شاعر از طریق امواج رادیو به جست و جوی بهتر می رود با قایقی
سپید ، علاوه بر بدیع بودن این تصویر ، تناسبی که امواج با دریا و رادیو دارد
زیبایی را مضاعف می کند .
حال اتفاق روی می دهد و قهرمان شعر اگر چه در ظاهر همه کاری انجام می دهد
برای دور آتش نشستن نهایی که تازه همان را هم شخص دیگری برپا کرده ، اما
در حقیقت پنهان در شعر تو هیچ کاری نمی کند بلکه نقش راوی را بازی می کند
که در متن اتفاقات نقشی نداشته است .
در ادامه ی شعر توصیف سرمای بی رحمانه ی هوا به زیباترین تصاویر
هر چه بیشتر بر این حالت رکود و رخوت تاکید می کند ،
که پیاده رو از سرما
به خیابان پیچیده بود
کدام اندوه
محاسنِ زمستان را سفید کرده
که از چشمانش
قندیلِ غصه می ریزد؟؟؟

و این تصاویر مطابق با سبک شاعر بر شخصیت پردازی های خاص و استعاری
او استوار می شود و باز هم داستان رخوت ادامه پیدا می کند در پاهایی که چاییده اند
و اتفاق جالب تری که اینجا روی می دهد ؛
سوز گفت:
چند جانِ مندرس
زیر پل ایام یخ زده اند
بی رحمانه سردست ...
همین دو کلام بهانه ای می شود در دست شاعر تا حتی از فکر کشف بهار
نیز بازگردد و حتی تصورش را هم نکند چون ممکن است زیر پل جان بدهد
و این بند یکی از اوج های خاص این شعر است و بعد به سمت ضربه ی آخر می رویم
که نه تنها در آن قهرمان شعر از کشف بهار منصرف می شود بلکه در انتظار خانه است
تا به سمت اش بیاید و به همان آتشی برسد که در بالا وصف اش گفته شد ، آتشی که حتی
خود او را دستی در برپا کردن اش نداشته و معشوق این کار را کرده است و ترکیب
انتظار کشیدن نیز در این میان نقشی به سزا دارد این انتظار کاری ست که خود قهرمان
انجام می دهد و اشیاء و مفاهیم بارش را بر دوش نمی کشند و این اتفاق در چند سطر قبل
در باید برمی گشتم نیز روی داده است و جالب آن است که هر دوی این امور که
جزء افعال خود قهرمان شعر هستند به صورت کامل به سمت رخوت و رکود
حرکت می کند و ترسی غم انگیز در دل مخاطب پدیدار می کند.

بسیار برای ام جالب است که بدانم از دیدگاه دیگر دوستان این شعر
چه تاویل و تعبیری
دارد و نیز آن که نظر خود شاعر را نیز در این خصوص بدانم .

حرف آخر اما سپاس است و سپاس از جناب بدری که علاوه بر اشتراک این شعر
تراژیک ، همچون همیشه پنجره ی نقد را گشوده است و چون بسیاری دوستان
از نقد شدن واهمه ای نداشته و ندارد.