پفک

سلام ..
و راستش اگر بخواهیم هابیل و قابیل را بعنوان واقعیت تاریخی بپذیریم ، دچار مشکلات بسیاری خواهیم شد . در بارگاه حضرت معصومه (س ) در قم یک تابلویی زده بودند که نسب نامه ی پیامبر بود تا آدم ، من حساب کردم اگر هرکدام از اجداد پیامبر چندصد سال عمر کرده بودند باز هم فاصله ی بین آدم ابوالبشر تا پیامبر به سی هزار سال نمیرسید ، در حالیکه یافته های علمی چیزی غیر از این را نشان میدهد و قدمت انسان بسیار بیشتر از این ارقام است . بنابراین دو راه پیش پای ماست ، یکی اینکه آدم را نیای بنی اسراییل در نظر بگیریم که نیای پیامبران هم باشد و در این صورت از نظر سنوات کم نمیاوریم . آنوقت برای چین و ژاپن و اروپا و ایران و هند هم نیاکان دیگری قائل شویم . چون علاوه بر یافته های دیرینه شناسان که ناقض وجود تاریخی حضرت آدم بعنوان اولین انسان است ، علم ژنتیک هم بر این باور است که ۱۷۰ هزار سال پیش ابتدا زنان و ۴۰ هزارسال بعد مردها به وجود آمده اند ( و احتمالا خانمها قدرت خودباروری داشتند )

راه دوم ما اینست که داستان آدم را به شکل نماد بپذیریم . مثلا تفسیر خود اینست که آن بهشت ، بهشت بی مسئولیتی بوده و آن میوه هم مسئولیت که رنج را بهمراه داشته و هبوط آدم و حوا در واقع رنج مسئولیت بوده . یا مثلا آن بهشت ، بی خبری بوده و آن میوه ی ممنوع ، آگاهی که موجب رنج و حرمان شد . و یا تفاسیر و تعابیر متفاوت دیگر میتوان ازین داستان و متعاقبا هابیل و قابیل ارائه داد و خود قرآن هم آیه دارد که " و تلک الامثال نضربها للناس لعلکم یتفکرون "
اما شعر ، بنظرم خساست به خرج دادی و کم حوصلگی وگرنه من یکنفر منتظر ادامه ی شعر بودم و آنطور که باید و شاید از قلمی که دوستش دارم سیراب نشدم . و میدانم که توان ادامه اش را هم داشته ای و شاید صلاح را در گزیده سرایی دیده ای .. بحث شعر بیشتر روی نکوهش و مذمت " توهم " است که قاتل آرامش و آشتی ست . و مثال و تلمیح آن هم بسیار مناسب بود . کلمه ی پفک هم البته شاعرانه نبود ولی خالی از مفهوم نبود و کنایه ای طنز از رذایل اخلاقی ...

اصفهانم برای کاری آمده ام و مجالم اندک است . عرض ارادت همچنان باقی ست دوست عزیز و ارزشمندم


مانا
اصفهان ۱۸ دیماه ۹۹

درود جناب شفیعی پیرو فرمایشات جناب مانا
واضافه کردن این موضوع که عمق را باید
جستجو نمود در سطح تمام احتمالات وجود دارد اما درعمق تمام نیروها به وحدت می رسند
من و تو و هابیل و قابیلی نیست
یهو دا و مسیحایی نیست
بی نهایت عشق
است و آرامش و شادی و ......
البته این مبحث
توسط فیزیک کوانتو م کاملا اثبات شده است
وتمام این داستان ها برای شناخت آدمیزاد از خوداست خدا خود آ


🌘 یهودا بخود امد و باخود گفت پس چرا مسیحای جوانمرد دم از انقلاب غُران وطوفان خروشان نمیزند !؟ و زمان گذشت وگذشت تا شام اخر شد وحواریون در خانه مریم مجدلیه یک به یک داخل شدند ‌و بوسیدند رخسار عیسی را اما همین که نوبت به یهودا رسید تامسیحا را ببوسد بعد لمس گونه ها اهسته درگوش یهودا گفت؛« تو همانی ک بابوسه ای به فرزند ادم خیانت می کنی!» و یهودا یکه خورد و تا پاسی از شب چونان افعی زخمی بخود پیچید و تازه در عمق ظلمات سنگین آن شبِ قَدر سیاه پی برد که در نمایشنامه سترگ تمامی تاریخ مسیحیت چه نقش نفرین شده ای را خدا برای او مقدر کرده ست! نقش یک خائن و او همانی ست که باید خسرالدنیا و الآخره شود تا عیسی ابن مریم بدل به مسیحا شود تا ابدالاباد و تا اخر این قصه را خواند چرا ک عیسی با این کنایه کوتاه و با این کلام استعاری به او فهماند ک تو باید جای مرا به گزمگان لو بدهی تا من با مرگ خویش بمثابه یک قربانی و ذبح عظیم تاوان گناه بنی ادم را بپردازم ودراین میان نقش تو خیانت کردن است و یهودا نیز الحق پس از ان نقش شوم خود را خوب بازی کرد انهم باعلم به این نکته ک هم دراین دنیا تا قیام قیامت نفرین هر مومنی چونان باری شوم بدرقه راه اوخواهد بود وهم لهیب دوزخ در آنسوی دروازه مرگ در انتظار اوست در آستان دَری که کوبه ندارد..

🌗با این وجود ایثارکرد تا مسیح جاودانه شود فردای شام اخر و در همان لحظه های ک مسیح را با صلیبی بر دوش با نهیب تازیانه برفراز تپه جلجتا می بردند یهودا در راسته طناب ریسان پیچید و ‌بر در دکان مَردی خامه ْریس سی پاره نقره ای را ک کَهَنهٔ یهود به نشانه پاداش و بپاس خیانتش به پسر خدا و سرور خویش بدو‌داده بودند در کف دستان پینه بسته مرد ریسمان باف نهاد و طنابی ستاند ورفت و رفت تا خارج شهر درست در مقابل تپه جلجتا که مسیح در ان لحظه داشت بر فراز ان مصلوب می شد ایستاد و طناب را بر گرد شاخه انجیر بُنی انداخت و گره زد درست در لحظه مرگ مسیح ، خود را بدار آویخت با سقوط ازادی به درون تقدیری بی تماشاچی یا گریه خیل زائران..

🌖 پس بی سببی نیست که در قرائت قرآن از این واقعه ، جای شخص مسیح و یهودا در سکانس اخر تعذیب عوض میشود واین ‌یهوداست ک بنام وبجای مسیح، مصلوب میشود .مسیحا برای ابراز اطاعت از فرمان خدا زندگی این جهانی اش را در ازای جاودان شدن پس از مرگ قربانی کرد آری اما این یهودا بود ک ایثارش بمراتب بزرگتر از ایثار مسیحا ست چرا ک او هر دو جهانش را قربانی اراده الاهی کرد پس قربانی واقعی و ذبح عظیم تراژدی خدایگانی یهودابود نه ان پسری که از پدر بود و در پدر فرو ‌شد تا عامی مردی عادی درمقام ایثار خود را برای عظمت پدر وعروج پسر فنا کند..پس متبرک باد ‌روح رنجور وسرگردان یهودا ک نامش گناهواژه اباء كليساست...تا باد چنین بادا.

سلام و عرض ادب فراوان به شما جناب شفیعی نازنین
سروده ی کوتاه و پر مفهومی بود
پفک استعاره ی جالب بود برای آدم هایی که توهم خود برتری دارند ولی حصار های ذهنشان تار بسته و تلاشی برای برتر بودن نمیکنند تو خالی هستند و این آدم ها قاتل خود هستند
با هابیل یا قابیل فرقی ندارند
توهم یک قتل است

نکته جالب دیگر این است این/ شاید/ شعر شما را زیباتر کرده
به گفته ی جناب قلیچ خانی هیچ چیزی صد در صد نیست
و قانون نسبیت به تنهایی خود جای بحث دارد

و اما نماد قابیل نماد انسان های شر و ظالم هست که از ظلم کردن هیچ ابایی ندارند و اما در عقیده شاملو ، بودلر ، لوکنت دولیل و میگوئل داونامونو قابیل را مظلوم و ستم دیده
دانسته اند
همان طور که داونامونو می نویسد
.....
کوچک ترین شکی ندارم که هابیل هدیه های مقبول خود را
به رخ برادرش قابیل و هدیه های مردودش می کشید و با
گوسفندی که خدا هدیه میداد به قابیل جلوه می فروخت
و دل او را به درد می آورد کسانی که خود را معیت حق و
طرفدار عدالت می دانند چه بسا مردمی مغرور می شوند
و دلشان میخواهد با طمطراق عدالت دیگران را خُرد کنند ..
....

و شاملو می سراید :
.....
تو بی خیال و بی خبری
و هابیل برادر خون تو
راه را بر تو می بندد
از چهار جانب به خون تو
با پریده رنگی گونه هایش
کز خشم نیست
انقدر
کز حسد .
.....

خب به دیدگاه این شاعران قابیل گناهی نداشت و تنها
گناهش این بود که نخواسته از حق خودش چشم پوشی کند

در هر صورت لقب مخلوق برتر به کسی داده می شود
تواضع و فروتنی به خرج دهد منیت را کنار بگذارد
و مغرور نشود به خود اجازه رسیدن به والایی بدهد نه خود را
اسیر ذهنی کند که به او قبولانده اند
و در هر بحثی تفکر کند و حصار ذهن خود را بشکند
و اگر نگاهی به شیطان (لوسیفر) کنیم محبوب ترین
فرشته ی خداوند بود که بخاطر منیت و غرور سقوط کرد

سپاس از شعر زیبایتان لذت بردم جناب شفیعی

قلم تان نویسا

دلتان کهکشانی از نور

و روزگارتان نستوه