دل رفته تا یک چمدان غم بیاورد

دل رفته تا یک چمدان غم بیاورد

ترسیده ام بینِ غزل کم بیاورد

یک جورها جور نشد حالِ من و او

این رخت تن کرده که ماتم بیاورد

یک شب تو و مستی و یک عربده،فقط

تاری زده تا که بر آن دم بیاورد

چشمش به یک جوجه پرکنده اوفتاد

خندید...او رفته که آدم بیاورد!!

سرخی این غنچه از آهِ دلِ من است

باید بسوزد که فراهم بیاورد

قاصد کمی صبر بکن حرفِ آخرم

شاید که او میوه ی درهم بیاورد