زخمِ کلام

کاش تا کلام را

به تفکر غني گردانيم و

بر زبان رانيم

که سوختنِ چشمي بي گناه

عاقبتِ گفتارِمان نگردد...

چشمه جوشان گشت و جاري شد ز چشم

بر هم آمد ديده زين درد و ز خشم

زين گره کين دست مي دادم به دست

جاودان گشست فريادي که هست

بس چه در خود گُم شدستم همکنون

بس چه ويران گشت و نالان اندرون

بارِ ره بستيم و راهي گشت و رفت

من ز من کند او دل، آهي گشت و رفت

هم نگاهي سوي فرداهاي دور

شد جدا، شد هم رها زان جمله زور

تا که شايد اندکي آسان شود

درد و غم شايد جدا از جان شود