چین پیری

آینه ، امشب تو را با اشک خود می شــویمت
از قـــصور خـود بـه انـدوه درون مـی گویمت

آیـــنه از راز دل آگـــه تـــوئی فـــاشـــم مکن
خـسته از کـــردار پیـشینم ز نـــو مـی رویمت

از خدا غافل ، بـه خـلقش بـــدگـمان و در خطا
ای غبار عــمـر من از سوز دل می مـــویمـت

غافل از خود بوده ام عمری ،بـه خود باز آمدم
راز ایــام هــدر رفــته ، کـنون مــی جـــویمت

چهره را چون چین پـیری چیره شدکـو چاره ای
از گــنه آکــنده ای ای نـــفس بـد مــی پویمت

از غـبارت مــی زدایم همـچو خود پــاکم بکن
کار(طوفان) می نهم شــیون کـنان می بویمت