روزگار از ما گرفت (وصف سرنوشت خودم)

روزگاری بر من و تو این علاقه پا گرفت
ناگهان دنیای نامرد هرچه بود از ما گرفت

عشق در دلهایمان خوش آشیانی کرده بود
عشق من تا از دلت رفت، غم مرا تنها گرفت

عشق من را چرخ گردون پاک کرد از قلب تو
بی مروت هرچه در دل داشتی یکجا گرفت

خواستم تا جمع بندم هرچه از عشق داشتم
بی وفا تقدیر،  عشقم از دلت منها گرفت

هرچه کردم تا بفهمی علت اینکار چیست
پر زد اما مرغ عشق تو، ره صحرا گرفت

بی نتیجه سعی کردم، بلکه آگاهت کنم
تا که از قلب تو رفتم، روحم از دنیا گرفت

تا مرا در نیمه راه عشقمان کردی رها
قلب من را یکسره انبوه این غمها گرفت

روزگار تا استخوانهای مرا کامل شکست
هرچه را این چند سالی داده بود از ما گرفت

در دلم غم پر شد و آن شادمانیها گریخت
جای لبخند، خاطرات کهنه اینک جا گرفت ...