ز اشعارَت چه حاصل شد؟

الا یا ایها الحافظ، ز اشعارت چه حاصل شد؟

که آن کاسا و ناولها، طنین اندازِ محفل شد

دَوَم در کوی گفتارت، شوم در مدح پندارت

سپارم دل به تکرارت، بگو کان مرهم دل شد

شباهنگام، هنگام پریشانی، تو میدانی

قلم در دست، دست از سّر گفتار تو سائل شد

در این صحرای غربت بود اشکی بر تنم جاری

که شُکرت باد افزون تر، که غربت با تو باطل شد

چراها را چنین کن چند، تا چند است این غمبار

بباران قطره ی عشقی کز او امید حاصل شد

خزان در طیف الفاظت شده گلزار ای حافظ

سراپا گم شده احمد، که گلزارت بَرَش هِل شد