رو به ناکجاباد

من اهلِ کاروانِ رها در کویرِ بیدادم
من از تبارِ قافله ای بی دلیل و ناشادم
به پشت ، زخمِ خنجرِ انبازِ بی وفا دارم 
زِ پیش روی بی خبرم رو به ناکجابادم
دل و دماغِ گریه ندارم به خنده ناچارم
پر از هوا و حالِ کسالت دچارِ غمبادم
دراین کویرِ فاقدِ آیین ز هر جهت رانم
اسیرِ دستِ راهزنی بی مرام و شیادم
به مرگِ مرغِ آرزویم ناگزیر تن دادم
شدم شبیهِ تودۀ  خاکستری که  بر بادم
گمان کنم که منشیِ تقدیر در شبی مبهم
چنین نوشته بختِ مرا در کتابِ ایجادم