قاصدک

شعر میخواهد دلم، به بلند قامت یار
حرفِ دل با شعرت، دست ما را بفشار

آمده فصل خزان،شاخه ها برگ ریزان
التماس از تو نسیم،قاصدک را تو بیار

آرزوها همچون، قاصدک رفت به باد
دل ما خون میشد، باز از غصه ی یار

در دلم آشوبیست ، دلهره رقص کنان
گاه میشوید رخت، گاه میکرد به دار

غزل عشق بخواند ، با گُلی از گِل او
قایقی از عشق شد،غرق شد در افکار

به دلم دست نهاد ، آه از دل بنهاد
گفت گُل ها ز برم، یار در دل تو بکار

فروردین ماه،  دلم ، یادِ امروز کند
یار با من میگفت، ز غمش تاب بیار

اندکی مکث کن و صبرکن و با تأخیر
زیر دندان دلت ، قرص ها را بفشار