گلِ همیشه خزان

غریب مانده تنش، در حصارِ پیرهنش
گُلِ همیشه بهاری که یخ زده چمنش

لباس و خانه‌ی من بعدِ رفتنش نو شد
شبیه زنده به گوری که غم شده کفنش

در آرزویِ چه‌ام؟ سرزمینِ آغوشش
منم کسی که جدا مانده دستش از وطنش

نگاهِ ماتِ مرا، مَرد گُنبدی فهمید
شبی که گُم شد، اسبِ سیاه ترکمنش

بجای کوه، برایش چقدر جان کندم...
چه بی‌بهاست، به چشمِ عقیقِ از یمنش

هزار مرتبه مُرد آن کسی که یک شب دید
رفیق قافله‌‌اش را شریک راهزنش