عشق

واگویه و نگره و جستار و پویشی از عشق
آیا می ارزد؟
به عشق میرسیم
پیشتر در یکی از پُستهایِ دوستان ( دقیق خاطرم نیست) متعلق به کدام یک از عزیزان بود.
از عشق گفتم،نظری شخصی واگویه نمودم:

( شاید بتوان آن را یک ایده نامید که راوی آن در زندگی خصوصی اش،چنین باوری احتمالا ندارد... ولی عقل و علم را که میکاود، خروجی اش مطالبیست که به این قرار اقناع کننده میتوانند باشند)

عشق دارای چند جنبه است-جنبه ی فراگیر و کلیشه ای و معمول آن که نزد عموم مشهور است که من آن را سایه ای می دانم از دست رفته بعضا تحریک کننده و دور از ذهن.
جنبه ی اصلی عشق به جنس مخالف که حاصل سالها فحص و بررسی ام بوده نیز به قرار زیر است آن را ارائه مینمایم:
عشق به جنس مخالف به آن صورتی که در افسانه ها آمده و لیلی و فرهاد یا شیرین یا ویس و بیژن و عبدالسلامش خوانند وجود ندارد البته چه خوب بود که وجود میداشت ، باورش میکردیم و امید میداشتیم ولی نیست و این حقیقتی تلخ است نباید خودمان را بفریبیم...
بنظرم می آید که عشق تنها حاصل تأملات و مسایل روحی روانیست و هر بار که انسانی کاستی حس کند به سمت خلأ جذب میشود و این مورد هم نمیتواند استثنا باشد .
عمل و عکس العمل حاصل قضایای هیپوتالاموس است یعنی همان اشکالات روانی یا بقولی بر ایده ی" آیسنک "اختلالات درونی و عقب ماندگیهای حاصل از تلاش نافرجام مغز میباشد که گویی تنشهای ذهنی پساوابستگی اند ....چطور است که انسانی با این خصایص بفهمد عشق چیست و حالا دوقورت و نیمش باقی باشد، جذب شود و جذب کند ؟ چنین نیست...
وضعیت و پیکره یِ فیزیکی اش اجازه نمیدهد (همیشه این مخها و تالاموسها و کمبودها ) مانعی بوده اند برای این کار ، و آدمیست که در مکتب پوزیویتیسم سیر میکند. آنچه که عوام برایش خیالپردازیها و ادیبان و شاعران چه فلسفه ها که نبافته اند هر چند که اینجا خوب است گریز مختصری بزنم که به واقع فلسفه منطق هم ندارد( بگذریم).
نیاز شدید جنسی را من به اصطلاح عشق میخوانم...اگر آن نیاز نبود عشقی هم مطرح نمیشد و آن در بستر زمان حکایتها، داستانها و سروده هایی را بر خود دید و عشق نامیدنش. یادمان باشد که حس دلسوزی و وابستگی روحی و تکرار به عادت چیزهای مجزایی هستندکه هر یک با مطالب مبحوثه در تعارضند.
آیا حس دوست داشتن و دلسوزیِ توأم با خصیصه یِ انسانی و از جهتی،جنسی و جسمی موضوع،بایست هاله یِ متافیزیکی دانست؟ یا یک سرکوفت و کمبودِ درونی فرض داشت که لابه لایِ حوادثِ محیط و اجتماع گم شده و ناکامی اش را به طغیانِ مخیله یِ خلسه گونه ای گره زده است؟

اما سروده های اخیرم،این را نمیگویند. میگویند؟
من و فرامَن و محیط و وراثت و درونیاتِ پرورده شده،شخصیتِ دلخور و عاصیِ عیسا را خلق نموده

عشق را بایست ساخت.عشق را میسازند.
وقتی هنوز متولد نشده بود،شبانگاه،میانِ اصرارِ اسرارِ پگاهان،بوسیدمش
پالتویِ بلندِ سیاهش را گرفتم
به پایش افتادم و به همخوابگی رسیدیم
او حق داشت انتخاب کند ( نپذیرفتم و به هم رسیدیم!)
از آن لحظه به بعد،شامگاه،میانِ هیبتِ کوچِ پرستوها و صدایِ غوکِ ناآرامِ برکه ها،جوییدَمَش. او را ندیدم
پس از آن در درونم،شکفته شد
متولد شد و مُرد
ما
هرگز
به
هم
نرسیدیم

عشق را اعتقادیست و اُبهتی،که تنها باید سَرِ تنورِ کوچِ دخترکان و میانِ آلاچیقِ رفته یِ بادها،آن را بازجست نمود.
نزدیکِ هیپوتالاموس و عقده هایِ واپسزده یِ فروید و آیسنک و نخستین پیغامدارِ مکاتبِ دگماتیسمی و سورئالیسمی...
اینچنین است که هنوز زاییده نشده بودم.
___________________
نظری شخصی از عشق بود که پیشتر نوشته بودم


و قسمتهایی از غزلی از عیسی می آورم:


گرچه از دلهُره یِ دوریِ تو میمیرَم
از خود و از همه چیزَت،بخدا دلگیرم

اینکه هر لحظه به خوابِ شبِ من می آیی
کار من نیست،بپرس از دلِ بی تقصیرم

حیله یِ کودکی و بازیِ گُرگَم به هوا
مَردِ آن بوسه و آن حادثه و تزویرم


آیا خودِ راوی اصلا به آنچه گفته است،پایبند است؟
یا زندگی شخصی سوایِ تفکر و مخیله یِ طغیانگر و عاصیست؟





ای تو همه تمام من
جان و دلم برای تو

به زیبایی و ضربآهنگ و پیامی بسیار دلپذیر پایان داده شده است

مگر حشوی که باز هم ملیح و دوست داشتنیست
( جان و دل)


در پناه مهر_ عیسی نصراللهی