پُر می کنی از آبِ چشمم استکان را

پُر می کنی از آبِ چشمم استکان را

انگشت بر لب می کنی با آن دهان را

هم می زنی از قهویِ تلخِ لبانت

دریاچه ی غم در فراسویِ زبان را

من سوت و کوراز چشمکِ مستِ پریشب

گاهی به هم می آوری گوش و لبان را

برهم نهادم پلک تا باشد هویدا

خونی به رگ دارم اگر خواهی همان را

قصدم از این باران و چتر و کوچه چیزیست

می بندم این چتر و به سر آرم جهان را

یک استکان چایی بیاور تا بخوانم

حکمی از احکامِ بلندِ آسمان را

سر دل نموده کوه و آتش می زند جان