آغوش سحر

سلام

و

محمد گرامی در ابتدا از اعطای مجوز نقد که این روزها کمتر شاعری تن به این تیک مظلوم می دهد ، سپاس گزارم و امید آن دارم این روال همواره برقرار بماند و نیز الگویی شود دیگر شاعران نازنین را ...
از قریب به صد واژه ی به کار گرفته شده در ۲۲ سطر ، ۱۳ مورد فعل وجود دارد که تقریبا هر یک سطر و نیم یکبار به کار رفته است و در شعر سپید که همه چیز حول محور ریتم کلمات و موسیقی درونی و ایهام و خیال انگیزی کلام می چرخد این میزان استفاده از فعل ، می تواند آسیب زا باشد و خواننده را از افتادن در ریتم خوانش درست و لذت بخش باز دارد ، افعالی که بود و نبودشان در کل ماجرا تاثیر خاصی ندارد و بی شک نبودشان به شعر کمک بسیاری می کند تا ایهام مورد نظر حاصل گردد ، اما از همین تعداد فعل بیشتر آن ها مضارع استمراری اند که می توانند حس حرکت و پویش را ایجاد کنند که خب این جنبه ی خوب قضیه است اما به درستی معلوم نیست که چرا در یکی از بندهای میانی افعال ماضی به کار می رود که با توجه به گذشته بودن اش از حرکت می کاهد ...
نزدیک به نصف سطور شعر با حروف اضافه شروع می شود که واو با چهار مورد بیشترین آن هاست و با توجه به این که شاعر در مضیغه ی وزن نمی باشد نیازی به استفاده از حروف اضافه در آغاز سطور که یکی از اساسی ترین قسمت های یک سطر می باشد ، نیست چه آن که شاعر می‌تواند کلمات کلیدی شعرش را که نیاز به تاکید دارند ، آن جا به کار ببرد و از آن جایگاه سود بهره ی بیشتری ببرد ...
وقتی گیس ...
در موج موهای اش ...
استفاده از کلمات مترادف آن هم تا بدین حد نزدیک به هم می تواند منجر به حشو ی مخل در راه ادراک خواننده گردد درست شبیه معشوقه ی من دختری ست ... که با توجه به فضای شعر و تشبیهات آن مشخص است که معشوقه ی شاعر دختر است و نیازی به تکرار آن هم مضاعف ندارد ...
و حرف آخر آن که شاعر از عناصر دخیل در ایجاد ریتم و موسیقی درونی استفاده نکرده است و بدین سبب شبیه به نثر می سراید که یکی از اصلی ترین این عناصر جا به جایی هدفمند در ارکان جمله است که اتفاق نمی افتد ...
اما از همه ی این ها گذشته زبان ساده و بی ادعای شاعر و بیان صادقانه ی احساس اش در قالب تعابیر ی مصور و مخیل ، توانسته اند اثری بیافرینند که خواننده را با خود نگه می دارد و از خواندن اش احساس شعف می کند ...