می سوزد دل

دلم برای گذشته ها تنگ است
می بلعد غم دوباره سوختن را
آتش به رقص اشک ودود
زبانه ها ی سرخ وسیاه
می سوزداندوه را تا شاد باشی
می سوزد او،زمانه تمنا می کند سوختن را
بسامد؛سوزو ساز،نُت؛ سووسا به چرخ ا چرخ بسامد ها
دلم می سوزد به زیبایی شکوفه
چقدر زود پژمرده می شوند
صبح به نیزگاه خورشید درستیغ کوه
سرمی کشم زیبای رابه طعم چای لب ریز
مبارک بادی در فصل گشایش، زایش ورهایش
درسی از زندگی واوج شکوفه ها
دلم می سوزد به بازی رقاصک ساعت
بازی پاندول وار رویا
دلم درداست به برگهای در تندباد
دلم می سوزد؛ به غم کودکان قدیم
کودکان خمیده بر عصا،تنها ،در مترو ابدیت
دلم آتش به فراموش خانه کهریزک
سقوط سخت است ،درسی به دفترغم بار بشر
آنجا به نگاه پنجره شان خیال می گرید،گاهی به مرگ درآرز

آنجا ایستگاه تنهایی است چشم به در آویزان به یادهای خشن
سایه های درختان جوان، پریشان به درد بشر
اینجا درد، تکیه برعصا به یادهای بارانی
فانوسی در باد،باد خود فراموشی به رقص زمان
باد نخوت وخودخواهی بشر:
روزی که سایه مرد، آفتاب نبود
یک حادثه ی نادر؛ فراموشی دلپذیر
دلم برای وجدان لحظه ها درد است
می سوزدیاد به خودخواهی بشر
علی ناصری