گرچه گل زینت باغ است ولیکن خارش !

سلام

و

جناب پاییز عزیز غزلی به قاعده ، استوار و دلنشین خواندم از قلم ات و لذت بردم از این که در تمامی ابیات شاعر توانسته بود مجموعه ای از ارتباط های معنایی را بین کلمات ایجاد کند و به تبع آن کل شعر از لحاظ افقی و عمودی پیوسته و یکپارچه گردد در حالی که هر بیت به صورت مجزا کامل است و این چیزی نیست جز هنرمندی شاعر در آفریدن تصاویر و به کار بردن واژه ها که همین امر نیز نشان از دایره ی گسترده ی واژگان شاعر دارد که از شامل واژه های قدیمی تر و کمتر به کار رفته در حال حاضر نیز شده است و همواره گفته ام که این کار به مثابه ادای دینی ست به شاعران نامدار پارسی و بهترین راه برای زنده نگه داشتن این کلمات کامل ...
اما آن چه که به نظر من می تواند به غزل آسیب وارد کند این است که توازنی بین واژه های فخیم قدیمی و واژه های زنده و سرحال امروزی وجود ندارد و کفه ی ترازو به نفع گذشته سنگین تر است اگر چه این نمی تواند عیب باشد ولی با توجه به این که بزرگانی چون حافظ ، سنایی ، عطار و شهریار و رهی معیری در این گونه نوشتن ها اوج و سقف آن را به ما نشان داده اند به نظر من دیگر شعرها یا تقلید از آن ها می تواند باشد یا آفرینشی نو ولی دارای شباهتی تام و تمام و همین غزل اگر مانند بیت ششم به سمت امروزی تر شدن می رفت می توانست بسیار استوارتر و دلنشین تر جلوه کند
البته این غزل یا همین فرم به دل من بسیار می نشیند چرا که عاشق ادب کلاسیک بوده و هستم ولی این به دل نشستن را برای شاعران و مخاطبان جوانی می گویم که چندان ارتباطی با ادبیات و واژه های کلاسیک نداشته و نمی توانند برقرار کنند.

با سپاس از شما و آرزوی خواندن شعرهایی بیشتر از قلم ناب و قدر تان ...