برقع از روی گل و گونه ی خندان بگشا
بندِ گیسوی و مرا عقده ی چشمان بگشا
مِهرِ رُخسارْ بیافروز، از آنْ اَبرِ حجاب
آب بَرْ آتشِ این خاکِ فروزان بگشا
از کمانِ سرِ اَبرویِ تو اَندر حَذَرَم
دیده را تنگْ نما کینه یِ تُرْکان بگشا
سَرِ پیکانِ نظر دَرْ خمِ اَبرو بَر و چند
به پرِ مرغِ سرایت پَرِ پیکان بگشا
باشد اربابْ، تو این جامه ی مِی آلودم
با یکی ناوُکِ برَّنده ی مژگان بگشا
سرِ فرمان شکنی بوده مرا هیچ زمان
بندِ دورِ کمر ای نامه ی فرمان، بگشا
بار دیگر اگر از وسوسه مِی نوشیدم
سرِ این بنده ی مَخمورِ سیه جان بگشا
رویِ تیره وَشَم از خشمِ نظر، سُرخ نمای
شاهِ رگها به سرِ خنجرِ رقصان بگشا
دشنه بردارْ، نَفَس گیر و مرا زخمی زن
به خدا این نفس اَز سینه ی رَنجان بگشا
تا نهانِ نفسمْ پنجه فرو کن وآخر
دلِ حسرت زده ام از دلِ زندان بگشا
بِنِشانش به سرِ آتشِ قَهرت، زان پس
مهرِ خود از سرِ این بوته ی سوزان بگشا
یا اگر چشمِ تو را گوهرِ عشقم بُرده
تو هم این دُرد بِکِش، گفته ز کتمان بگشا
جامِ مِیْ ساختْ مرا ایزد و مِهرَت در آن
گُفت این تُحفه ببر نزدِ حریفان بگشا
عهدِ تو روزِ اَزَلْ، نقشِ بلورم زد و گفت
بِشِکَن شیشه ی پیمانه و پیمان بگشا
ناله ی دل به فلک رفته از این بارِ گران
ناز کم کن، غُلِ غَم از دلِ نالان بگشا
غمزه های تو مرا درد و ندایت درمان
تو بزرگی کن و یک دَم، درِ درمان بگشا
اگر از برقِ نگاهت، سنگْ دَرْ کوچه شدم
برْ دَرَمْ کوب و دَرِ خانه ی مستانْ بگشا
لحظه ای مانده به مویت، دمِ دیگر دندان
به سرِ زلف تو گیرم، تو به دندان بگشا
چشمِ خشکیده به بندِ سرِ زلفت بستم
لحظه ای بندْ از آن چشمه ی جوشان بگشا
حالتِ موی تو و حالِ منِ بد احوال
رحْمْ دار و گره ی موی پریشان بگشا
از برای منِ گمگشته به صحرای لبت
تشنه ام، راهِ چَه ژرفِ زَنَخْدان بگشا
پرده های نِی تو داغِ نهانی دارند
پرده اَفکن زِ بَر و شعله ی پنهان بگشا
چشْمْ بَنْدْ از سرِ این بازِ شکاری بِرَهان
قفسِ بسته ی این مرغِ هراسان بگشا
لنگرِ ناوِ تَرَکْ خورده ی جانم بگسل
بادبانها همه در غُرِّشِ طوفان بگشا
نیتِ پاکِ سبو بر دلِ ساغر انداز
فالِ حافظ برِ این خواجه ی حیران بگشا
با وضو دفترِ آلوده ی فالم بردار
غزلِ هجرت از این شهرِ گناهان بگشا
سفری با منِ دیوانه به شیراز رویم
پا از این خاکِ شفا خانه ی کرمان بگشا
باورِ من که به شَهنامه فزون است، ولی
دَرِ فردوس ز دروازه ی قرآن بگشا