اون قدیمان ماشین پیکان دبه
اما هیچکس جاده ی سر حیران نبه
بار کلا ، با قاطر و خر میبه
جابجا حتی ، اگر نیسان دبه
کرج میخواستی بشی کاری کنی
یا کو با فامیل دیداری کنی
قرمزِ نیسان میامه سار میبی
ازاد بی هرجا ره نگاهی کنی
اغلب روزان خانه مهمان دبه
باهار و پاییز و زمستان دبه
چلو کباب و ساندویچ نداشتیم
تا کو دلت بخواه فسنجان دبه
مسجدمان شلوغ میبه شوکیان
شبای احیا دی افطار هامیدان
تاسوعا صب میشن همه به ویشگین
غروب دی اوشان میامین سیوستان
قدیمان سری بام دون میکردن
صب زود مالانه بیرون میکردن
اگر یه وقت کسی ماشین هامیگیت
مال میکشتن کاپوتِ خون میکردن
بیو بوگم تی به عاروسی ده
بیو بوگم پسری زن بری ده
آقا میشه پسند میکرد میامه
پسرشی کار هم فرمان بری به
ناهاران ابگوشتای چرب و چیله
شوکی شاید برنج با لوبیا پیله
صمیمییت، صفا غمی نداشتیم
خانوادان اصلا نداشتن حیله
خانانمان همه دلوچه داشتیم
سگ دبه کلی گربه وچه داشتیم
کاش دواره باز بیایه اون قدیم
سالی چندین بار کله پاچه داشتیم
من یادمه کندیل و یخدان دبه
صندق خانه گته مشگلان دبه
فقر دبه نداری بیداد میکردش
اما قلبان یه تیکه وجدان دبه
آن سبو بشکست و آن پیمانه ریخت