باء و صاد

دوستی با هرکه کردم سهم من فریاد شد
یار قلب بیقرارم تیشه ی فرهاد شد
لب گشودم تا دعایی بر لبم جاری کنم
ناگهان دیدم دعایم نیزه ی غمباد شد
آرزو کردم تو آن ماه شب تارم شوی
داستان آرزویم آرزو بر باد شد
قلب من دائم تپد خونم تراود از درون
گاه گاهی مردنم گفتی کمی در یاد شد
مرغ روحم بهر دامت پر کشید اما چه سود
در تهاجمهای بختش طعمه ی صیاد شد
ناله را از دل بر آرم ای دلا با من نیا
پرّ سیمرغت بسوزد چونکه غم غمزاد شد
یاد ایام جوانی کردم و اشکم بریخت
ای عجب در این دوروزه باء من هم صاد شد