قابیلها

خوشه های خشم و نفرت                                                                                                               می روید ز لجن زار دلهای بیمار                                                                                                     زنان سرزمینم مظلومند                                                                                                                  بر صلیب عشق مصلوبند                                                                                                                بوی مرگ می اید                                                                                                                          از مغز های زنگ رده مردان                                                                                                              از داس کهنه                                                                                                                              از فرود تبر خشم                                                                                                                          بوی مرگ می اید                                                                                                  تابوت انسانیت                                                                                                                         بر روی دوش زنان سرزمینم                                                                                                         به گورستان عشق می رود                                                                                                          بوی مرگ می اید                                                                                                                  از رویش سیاه باورهای کهنه                                                                                                       از حجم تو خالی غرور و تعصب                                                                                                بانوی سرزمینم                                                                                                                  مردانی که تو را با چشم می درند                                                                                                 دایه معصومیت دارند                                                                                                              اینان خدا را به زنجیر کشیدند                                                                                                   مردمانی از تبار قابیلند                                                                                                               در مرگ هابیل ها دخیلند                                                                                                         همان مردمان حجازند                                                                                                                که غنچه تازه شکفته را                                                                                                            در دل خاک رها میکردند                                                                                                              حذر کن                                                                                                                               از مردانی که در سلاخی محبت                                                                                                       در خیال باطل مجازند                                                                                                                  حذر کن                                                                                                                                حذر کن .....