جغد شب

افتادم از گیسوی بی تاب سپیدار
وقتی که جغد شب پدر را کرد بیدار
از بوی مرگش در دلم صد لرزه افتاد
تا انتهای زندگی گشتم چو آوار
تابوت او چون سرب های داغ فریاد
شلیک می شد خاطراتش در دل زار
زخم هزاران آرزو  دم کرد در جان
همچون چراغ آبله بر قلب بیمار
خون دلم فواره شد،چون گرد بادی
افتاده ام در پنجه ی این چرخ دوار
چون کوه بود و چون چراغ مهر اندیش
رفت و شدم با وحشت شب ها به پیکار
هرگز ندانم مرده ام یا زنده هرگز
گویی خدا حلاج وارم کرده بر دار
آغوش پر مهر پدر پژمرد و فریاد
من شرمسار مهر او تا وقت دیدار
از چین دامن ای صنم برچین غمت را
پُر چین تر کن تا ابد؛ هنگام احضار

 

۲۷ فروردین ۱۳۹۹