رقص پروانه

دوش پرسید گل از پروانه
رقص بی وقفۀ تو 
گرد شمعی سوزان
که به جز سوختن و درد
ندارد سودی ،
چه نیاز است تو را ؟
دل پروانه شکست 
دور خود چرخید و 
روی یک شاخه نشست 
 گفت با خنده به گل
زندگی ،
 صحنۀ اجرای دو رقص است
یکی در بغل نور 
به عشق گل و 
زیبایی و ادراکِ حضور
دیگری رقصی شوم
 در اعماق سیاهی است
و شایستۀ شب پرۀ کور
رقص در آتش و
 بوسیدن معشوق کجا
رقص در ظلمت و
نوشیدن خون 
از دل مخلوق کجا ؟