غروب عبدی

من از خنده های زیبای تو

خیال سرشارم

لبخندی بزن که دلم

محو تماشاباشد

اگر خاطره های قلبم را

می شد پرداد

پس از یک غروب ابدی

با لحظه های طولانی

کنار برکه تنهائ یم

مینشستم وبیاد

خاطره های از دست رفته ام

آه میکشیدم

اگر عمق تمام روزهای غروب

به یک اشاره تمام نمیشد

تو ستاره بخت من می شدی

وبه رسم مهربان بودنت 

برای رویشی دیگر

میبردی نگاه مرا بسمت 

اولین روزنه نگاهت

که برای نگاهت میمردم ...فقط بخاطر تو