دینِ دل

دین و دل در ره دینِ دل و جان ارزانیست.
شاعران را به رهش تاب و تب و بی تابیست.

میتوان جان به فدای همه آماجش کرد.
هر رهی را که گریز از سجن تنهاییست.

جرئه ای مزه کند گر به زبان همه خلق
رو به هر سو که کنی نداوت و زیباییست.

عالم از دست چُنین دین به کجا برده پناه؟
جملگی کار دل مومن آن شیداییست.

راه کفرش به سر انجام سیه خواهد رفت.
مومنانش همه را سو به ره زهراییست.

بی چُنین دین آدمان بی خوی بهجت اند و زرد.
تحت امرش لا به کن رنگ جهان خضراییست.