دیرگاهی قَلبِ آشُفتِه یِ مَن غَرقِ غَم و ماتَم بود
آزُرده و رَنجور و پَریشان زِجفایِ فَلَک و عالَم بود
میگِرفتَم هَمه شَب تا به سَحَر زانویِ غَم را به بَغَل
اَفسوس و صَد اَفسوس نَبود آنکه به خَلوَتگَه دِل مَحرَم بود
هَر کَسی باشَد زَمینی دَر فَلَک دارَد به نامَش اَختَری
مَن وَلیکن زِ اَزَل دَر طَلَبِ آنکه شَبِ تارِ مَرا ماهَم بود
تا که او آمد و اَز دِل غَمِ صَد ساله به یِک شَب بِربود
آنکه دَر ظُلمَتِ وانَفسایِ شَب روشَنیِ راهَم بود
هَمه اَجزایِ تَنِ ماه وَش اَش دَر طَلَبِ عِشق و تَمَنایِ وِصال
وَ اندر این سِلسِله یِ پاک دِلان دَر نَظَرَم پِیغَمبَرِ خاتَم بود
مَن دَر این شَهرِ پُر آشوبِ دَغَل باز گِرِفتار به نِیرَنگ و ریا
او که دَر کاشتَنِ بَذرِ مُحَبَت به دِلَم چون مَثلِ حاتَم بود
اَز طَبیبان هَمه دَر وَصفِ دِلِ شِکَسته گویَند که دَرمان نَشَود تا به اَبَد
با دو چِشمانِ به رَنگِ عَسَلش قَلبِ هزار ِتکه را مَرهَم بود
آنکه بَر قَلبِ یَخین و اَز تَپِش اُفتاده ام هَمچو مَسیحا نَفسی
عَطرِ گیسویِ کَمَندَش نَفَس و دادرَسم بود، گل مریم بود