هورا

بگذارید که تنها باشم
ساعتی باهمه غمها باشم
از همه بریده ام دیگر من
فارق از غرق تمنا باشم
سقف خانه ی دلم ریخت سرم
خواستم دوباره بنّا باشم
خسته ام بس که مرا دوشیدند
ساده ام کاش که دانا باشم
همه ی جان و تنم بی نظم است
وقت آن رسیده رعنا باشم
دسته ای پر زخوشی میخندند
باید از دسته ی کم ها باشم
با خودم به گوشه ای باید رفت
بهتر است از همه منها باشم
نیست لازم بکنم سنگی کوه
تا که در حسرت یارا باشم
از ازل پشت سرم لعنت بود
من کجا لایق هورا باشم
✍علی مهدوی
تاریخ۱۳۹۸/۱۲/۰۸
ساعت۰۰:۰۹