نخلستان وجودم

نخلستانِ وجودم 
غارت زده ی بیداد
کدام طوفان و سیل و 
نگاه ی عاشقانه ی
دلبر ندیده یست.
که مدام نجوا می کند،
در گوش ِ تک تک نفرات 
نخل ها 
که مبادا تن بد هید به اسارت .
ایستاده بمیرید ۰ 

اما صدای جیرینگ جیرینگ 
از کدام قلعه کوهی می آید ؟
که دلم را به آشوب می کشد .
و صدای گریه کیست ؟ 
که در مخروبه ی کدام باغ مدفون شده .
یا ندای عاشقانه ی کدام بلبل سر مست یست
که در قفس هم یار یار می کند  .
نه به گمانم 
صدای زنگوله ی بره های چوپانیست 
که به طمعه نگاه گرگ لباس میش پوشیده ای 
از گله جدا افتاد ه اند .
خبری هم ز چوپان نیست . 
ای دل غافل نکند ؟ 
همدستِ
دزدان گله شده و گله را به گرگ هدیه داده ۰

شاید  تمام اینها خواب بود .
یارم آمد و 
زمزمه ای کرد۰ 
آرام باش .
 دریای عاشقان طوفان زاست ،
اما امن و امان  ست 
در قلمروی عشق .

سروده و نوشته ی - روح انگیز ( فرح ) امیدی - شیراز

۱۳۹۸/۱۲/۱
اول / اسفند ماه / ۱۳۹۸