افسانه ی لیلا شدم

داستانک و شعر ( افسانه ی لیلا شدم )
 _____________________
از همه چیز خرده می گرفت  ،  یه بار می نوشت :
" این هم از اقبال همیشه ام ...  
کجا هست آفتاب اندیشه ام ؟
ندارم توان نگهداری ی ریشه ام 
گاهی می نوشت : 
" گمانم  ...  شکافی  دل  گنبد آبی است
دل  بیشه ی سبز ، عنابی است !  
کجا رفته ایوب  ؛ چرا نیست صبر ؟
چرا خشک سال است ،  بگو چیست جبر ؟ "
کوتاه  کنم   ... 
اینقدر از نا امیدی نوشت و نوشت ...
تا اینکه یه روز ، بعد از یه غیبت طولانی
آخرین  نامه ی او به دستم رسید
نوشته بود :
" ...  سوزنی بودم درون بار  کاه 
در نمورک چاهی و تاریک جا 
از خدایم بود فقط  یک جای پا
رشته ای برخورد کرد با دست من  
چنگ زدم بر ریسمان ...  شد هست من
سو سویی گفتا ، تو هستی قصد من
لرزشی افتاد و من شیدا شدم
کاتب افسانه ی لیلا شدم  "