به کوی ما عزادارْ بی پناه است!

خدایا گر کنم شکوه گناه است؟!
همه کردارِ من نیست و تباه است؟!
چرا هر چه کنم یاد تو را بیش
سر راهم پر از چاله و چاه است؟!
چرا هر کس به کویت گشته راهی
لباسِ مجلسش رنگ‌ِسیاه است؟!
چرا در منزلت شادی نگنجد
صدای گریه ها هر شب به راه است؟!
چرا هر کس به تو نزدیک تر گشت
به راهت مُردنش تنها گواه است؟!
دمی آرام، آمد یک پیامی!
که حزنِ ما به شادیِ گناه است!
نباشد نزد من افسرده منزل
به کوی ما عزادارْ بی پناه است!