((تقدیمی به دکتر هرمز رحیمیان))
روان بود ابر تیره روی مهتاب
دوباره آسمانها تار می شد
ولی نور از پس ِ ابر و سیاهی
به روی این شبان آوار می شد
شتابان می گذشت و محو می گشت
شهابی آتشین رنگ و درخشان
شبان با سنگها زیبا بدن بود
ستاره بر تن ِ شب می شد افشان
نسیم ِ ناز با دست ِ لطیفش
تنم را با نوازش نرم می کرد
در آغوشم به مانند یک هَمبر
تمام ِ جسم و جان را گرم می کرد
درختان از می ِ مهتاب مست اند
به رقص آیند با باد ِ شبانگاه
پریشان کرده موی ِ سبز خود را
شبانگه بر خیابان و تن ِ راه
خروس ِ بی محل ِ این محلّه
به فکر ِ شیون ِ شبگاه خود بود
همینک در میان ِ خواب ِ شیرین
بله ، همبستر او با ماه ِ خود بود
مَهیر این کاسه ی پُر گشته از شیر
ز ِ شیر ِ نور ِ تن لبریز می شد
دو هفته در حجاب اینک برهنه
تمام ِ هستی اش سر ریز می شد
چه می شد من در این آوار ِ مهتاب
کنم پُر ساغرم را از می ِنور
بنوشم من شراب ِ شامگاهی
خودم را گم کنم لای ِ شب ِ کور
گریزم در میان اختر و ماه
میان تیرگی ها رنگ بازم
سوار ِ اسب ِ تند ِ ابر گردم
به سوی ِ قصر ِ ظلمت ها بتازم
چه می شد تا تن ِ شب را دو دستی
چو معشوقی در آغوشم بگیرم
من ِ شیدا شده بر پیکر ِ شب
به عشق ِ این هم آغوشی بمیرم