کفر و ایمان

« كفر و ايمان »
هرکه از این دجله، سر بر کِشدت1            
تا به  هر آنجا  که  بخواهد   بَرَدت
گر  به  ره  نیکی ،  نیکی   دهدت          
  گر  به  ره  بد  بروی ، بد   دهدت
نیّـت  هر  کار  کنی ،  آن   دهدت          
 نیّـت  نیکی  کنی ،  افزون  دهدت
پند  نکویی است ، زِ  قرآن  دهدت          
 گر  شنوی جنت و  رضوان  دهدت
آنچه  بخواهی   تو ،  مهیا   کندت            
باز تو را  حوری و غلمان2  دهدت
کفرس وایمان،به دو ره سر دهدت           
لایق  هر  در  بشوی ،  آن   دهدت
در  ره کفر است ،که کیفر دهدت           
در  ره  ایمان روی ، ایمان  دهدت
آن  خبر   از  عالم   دیگر   دهدت          
 وعده  از  آن  جنت  و کوثر دهدت
گوهر  شاهی ، زِ  تو گر   بنگردت         
  بهر  شهی  ، تاجی   افسر    دهدت
حق ، خبر  از  عالم  بهتر    دهدت         
  وَز3  ره   دیگر  زِ   پیامبر   دهدت
مال  حرام   اَر4  بکنی  در   دهنت           
 تلخی زهرش ، به  دهانت   دهدت
حکمتش آماده ، هرچه خواهی دهدت          
خواهی  اگر حکمت  لقمان دهدت
لقمه ی نان گر  طلبی ، نان دهدت           
در  ره  جانان  بروی، جان  دهدت
گوش به غیرش بدهی، وآن دهدت          
 گوشَت اَندادِ5،کفر و ایمان دهدت
دید  بصر ، عقل  و جوانی  دهدت            
رتبه انسان طلبی ، این و آن دهدت
قطره ی  آبی  بُدی ، جان   دهدت          
 رزق تو شیر است، زِ پستان  دهدت
منجمد  آبی  ، که زِ  پیکر  جهدت          
 قدرت  آن  صورتی  و  سر  دهدت
قدرت  دستش ،چو قلم  برکشدت           
از  قلمش  دست  به  پیکر   دهدت
پیکر  زیبا  و  به   رفعت     دهدت          
 بر حرکت پایی    به  رفتن  دهدت
حس  حفاظت  تو نداری زِ خودت           
پرورش   از  دامن  مادر  ،   دهدت
جای  در  این عالم  امکان دهدت            
راه  بر  این  دشت  فراوان   دهدت
گر تو حفاظت کنی از دین خودت          
 تا  نگرد  غیرت  و   وجدان دهدت
در   ره   اسلام   بُد    اَر    تربیتَـت          
 تربیت   از  رتبه ي  سلمان   دهدت
غش و دغل گرکنی و سود خودت          
 کیفرش  از  قدرت   رندان  دهدت
غش و دغل  می بردت  در غلطت           
 از  دیگری زجر و غلط می دهدت
از  ازل  آن مهلت و فرصت دهدت           
عاقبت  آن  بهره ي  کارَت  دهدت
باز  تا که به دشت دیگری آوردت          
 هر چه  سپردی به  بَرش،می دهدت
راه  نمودم  که  روی  در    وطنت          
 منزل  اول  که   بـپوشی       کفنت
نظم و اصولش چو  بخواهد  بردت         
  نظم  و اصولت  همه بر هم  زندت
باد  اجل    بر  سر  تو   پَـر   زندت         
  گرکه چوکوهی تو، زِ جا برکندت
گوش  فراگیر   حسن     گفتمدت          
 آنچه  تو را  هست،بدان آن  دهدت
٭٭٭
  1- نجات  دادن     2- زنان و پسران  زیبای بهشتی      3-  و از        4- اگر         5- امثال- همتايان